Legendarische discotheek De Roskam gesloopt: 'Een levenswerk met de grond gelijkgemaakt'

Het doet pijn bij Jolanda Spies om de sloop van haar voormalige woon- en werkterrein in het centrum van Ommeren te zien. Al is de discotheek die werd opgebouwd door haar ouders al in 2006 verkocht.

"Het was er nog", zegt zij. "Je kon er nog naar binnen lopen, al deed ik dat niet. Het is het levenswerk van je ouders, waar je zelf toch ook je steentje heel hard aan hebt bijgedragen. Dat is met de grond gelijkgemaakt. Het is wat het is."

Vanaf begin jaren zeventig bouwden de vader en moeder van Jolanda de voormalige dorpskroeg uit tot een discotheek en zalencentrum dat door het hele land bekend was, aanvankelijk vooral door de live muziek.

Hoewel de discotheek al vele jaren gesloten is, leven de warme gevoelens voor De Roskam nog heel sterk, merkte Hetty van Lutterveld. Na de sluiting, kort na de verkoop, was haar woonwinkel Rodé er jarenlang gevestigd. Deze wordt nu aan de overkant van de straat voortgezet.

"Er kwamen heel veel mensen kijken", vertelt zij. "Dan gingen ze op de barkrukken zitten en vroegen of we een foto wilden maken. Of er kwam een moeder met een kind die zei: 'Hier stond ik altijd met papa, hier heb ik papa ontmoet.' Het was altijd heel positief."

Ook Spies wordt nog bijna dagelijks aan de tijd bij De Roskam herinnerd. "Je bent geboren met De Roskam op het voorhoofd", zegt ze. "Je hoort ergens bij. Dus daarom vragen mensen dagelijks wel of je het nooit mist. Ja natuurlijk mis je het, maar het is een afgesloten hoofdstuk."

Duizend man kwam er op een goede avond, wat ook de nodige overlast met zich meebracht. Dit zorgde voor een jarenlange strijd. Er was sprake van een verhuizing, maar dit kwam er nooit van. In het jaar 2000 overleed Jolanda's vader Teun plotseling op 52-jarige leeftijd.

"De tijd die daarop volgde was heel heftig", vertelt Jolanda die vastbesloten was de zaak voort te zetten. "Ik was een volwassen jonge vrouw, maar had alleen nog maar de zonnige kant van het leven gezien. Alles kwam in een ander daglicht te staan. Mijn moeder zei: 'De deur gaat dicht'. Maar ik was net als mijn vader strijdvaardig en wilde strijden tot het bittere eind."

Zo nam de dochter hoofdzakelijk het roer over, tot in 2006 zich een overnamekandidaat meldde. "Ze kwamen uit het niets bij mijn moeder of ze het niet wilde verkopen", vertelt Spies. "En zo geschiedde. Ik was het er niet mee eens, maar het is zo gelopen en het is goed zo."

De vele reacties die ook bij de sloop van het gebouw weer loskomen, doen haar goed. "Je kijkt erop terug met een lach en een traan", zegt ze.

"Waar ik heel dankbaar voor ben is dat vooral mijn ouders zoveel mooie herinneringen hebben achtergelaten bij mensen die bij ons kwamen. Vooral naar mijn vader toe. Als er nog steeds zo warm over jou gesproken wordt en je bent er niet meer. Dat is dan toch een heel mooi cadeau dat je krijgt."