GLD doc - Achter de Woestijnweg

De basis van deze verschrikkelijke dag is een compleet gevoel van wederzijds wantrouwen vanuit het roerige Nederlandse koloniale verleden. De Molukse gemeenschap kwam in 1951 en 1952 hier met de gedachte dat het verblijf tijdelijk zou zijn. De film laat zien dat die gedachte van tijdelijkheid en de verwachting dat de overheid er voor de Molukse gemeenschap was, botste met de realiteit van de overheidsbeslissingen.

Na verloop van tijd werd een einde gemaakt aan de slechte leefomstandigheden in de verschillende barakkenkampen in het land en wilde de lokale bevolking desnoods gedwongen de bakstenen huizen in krijgen. De Molukse kampbewoners zien de plannen van de overheid als de zoveelste klap in het gezicht omdat hiermee de tijdelijke aard voorgoed voorbij was. Een deel van de kampbewoners weigerde in te gaan op de overheidsbeslissingen. In aanloop naar de ontruiming krijgt de Nederlandse staat een gerucht te horen dat er “zwaar wapentuig” in het kamp aanwezig zou zijn. De bewijzen zijn echter nooit gevonden, maar door de (politieke) ontkenning van het leed na de ontruiming zijn de wonden gebleven.

Het werd een gebeurtenis die voor sommige kampbewoners van toen nog veel emoties losmaakt; ook omdat er maar mondjesmaat écht over werd gepraat. Iedereen in het kamp wist ervan, had zijn of haar eigen verschrikkelijke herinnering, maar deelde deze niet of nauwelijks. Zelfs 45 jaar na dato is het effect van de ontruiming voelbaar en komen er steeds weer nieuwe verhalen en herinneringen naar boven. De documentaire is een proces van heling, het verleden in de ogen kijken en veerkracht.

Achter de Woestijnweg sluit aan bij actuele maatschappelijke discussies over het huisvestingsbeleid in ‘Molukse wijken’ en het erkennen van het leed van de eerste generatie Molukkers in Nederland. De mini-documentaire is gemaakt door de voormalige en huidige bewoners van de Gelderse wijk en is een stem van de Molukse gemeenschap in Nederland.