Nieuws
Ruben (14) redde het leven van zijn vader: 'De trots is moeilijk in woorden te beschrijven'
20 februari 2021, 21:05 • 3 minuten leestijd
NIJKERK - Helden komen in allerlei soorten, maten en leeftijden. Ruben van Geelen uit Nijkerk is 14 jaar oud en reanimeerde in november zijn vader Ron die een hartaanval kreeg. Burgemeester Gerard Renkema reikte aan hem een 'loffelijk getuigschrift' uit van de Stichting Carnegie Heldenfonds.
Het is bijna vier maanden na het heftige moment. De twee zitten met een lach op het gezicht op de bank te kijken naar een laptop waar de burgemeester zich op digitale wijze uitspreekt over de reddingsactie. Nu lachen ze, maar het had ook heel anders kunnen aflopen. Gelukkig vertellen zoon en vader het verhaal op een positieve wijze na.
Ron, je kreeg in november een hartaanval. Kun je je nog herinneren wat er gebeurde?
Het was heel vreemd. We hadden bezoek en het was gezellig. Ik werd me opeens een partij duizelig en dan gaat het licht uit en weet je niks meer. Ze zeggen dat ik nog aanspreekbaar was op de brancard, maar daar weet ik niks meer van. Ik kwam bij in het ziekenhuis.
Wat ging er op het moment dat je vader een hartaanval kreeg door je heen, Ruben?
Eerlijk gezegd ging er helemaal niks door me heen. Ik wist niet wat er aan de hand was. Mijn tante rende snel naar de telefoon toe en belde 112. We voelden geen hartslag en we legden hem op de grond neer, want hij lag eerst op de bank. Toen begon ik met reanimeren.
Ik was heel erg blij toen hij weer bijkwam. Hij werd gelijk op de brancard gelegd en met sirene aan naar het ziekenhuis gebracht. Mijn moeder en ik stapten in een politiewagen en gingen er achteraan.
Ik was heel erg blij toen hij weer bijkwam
Hoe wist je hoe je moest handelen op dat moment?
Op school heb ik in groep 8 een cursus gehad van een juf. Daar ben ik heel dankbaar voor. Ik heb het vast niet allemaal helemaal goed gedaan, maar toch.
Zij zal dan ook wel trots op je zijn geweest?
Ja inderdaad. Ik moet soms eieren bezorgen bij haar. Ze moest helemaal huilen toen ze me daarna voor het eerst weer zag.
Ron, hoe trots ben jij op je zoon?
Nou, dat kun je eigenlijk moeilijk in een paar woorden beschrijven. Toen we elkaar voor het eerst weer zagen nadat ik weer was bijgekomen, was ik ontzettend blij en dankbaar. Ik denk dat het gevoel vergelijkbaar is met het moment nadat een vrouw een kind heeft gebaard en dan die eerste ontmoeting en knuffel.
Je zoon is echt een held.
Ja hij heeft die gave ook gekregen, eigenlijk heeft God die eer. En hij heeft gehandeld. Je kunt verstijven, maar elke seconde telt. Het feit dat hij zijn koppie erbij heeft gehad, heeft geholpen met het herstel.
Ruben, de burgemeester heeft je in het zonnetje gezet. Hoe dan?
Ik heb een brief gekregen, met allemaal informatie over de stichting. En een soort zwemdiploma... Zijn moeder fluistert hem op de achtergrond wat in ...een loffelijk getuigschrift. Ik denk dat ik hem ga ophangen in mijn kamer. En de burgemeester zei dat het heel dapper was wat ik allemaal heb gedaan.
Het klinkt wellicht wat raar, maar smaakt het naar meer? Wil je bijvoorbeeld de zorg in?
Nee, ik wil niet per se de zorg in. Maar ik wil wel mensen kunnen beschermen en redden. Dus ik wil het leger in, dan kan ik mensen beschermen.
Luister hier naar een interview met Ruben op Radio Gelderland.
