50 jaar geleden opende de eerste abortuskliniek van Nederland in Arnhem: kijk 'Onderbuikgevoel'

De nu 90-jarige Paul Bekkering is zichtbaar geraakt als hij denkt aan de periode die hij in de kliniek werkte. Hij is huisarts en gepromoveerd in de gynaecologie, als hij met drie andere huisartsen eind jaren 60 in Engeland een training volgt in het uitvoeren van abortussen. Abortus is dan nog verboden in Nederland.

26 jaar lang had Bekkering een dubbele baan. Dat is hem niet in de koude kleren gaan zitten. "Vrouwen vragen om je hulp en dan moet je dat doen. Punt uit, klaar!", aldus de oud-abortusarts.

De huisartsen werken keihard en krijgen het voor elkaar om juist in Arnhem de eerste abortuskliniek van Nederland van de grond te krijgen. Bij de eerste behandeling, nu 50 jaar geleden, is het hele team compleet. De ingreep slaagt en er zullen er nog vele volgen.

Jeannette Corstiaensen was als abortusverpleegkundige ook bij de eerste ingreep bij het Mildred Huis betrokken. De inmiddels 80-jarige vrouw vindt het nog altijd jammer dat zij niet open over haar beroep kon praten. Op een verjaardagsfeestje bijvoorbeeld, waar mensen over hun werk vertellen, kon zij alleen luisteren. "Als ze mij vroegen wat ik voor werk deed, dan zei dat ik in een kliniek werkte. Veel verder durfde ik niet te gaan, ik was ze bang dat er een stilte zou vallen als ik zou vertellen welk werk ik deed."

Jeannette komt uit een rooms-katholiek nest met zeven broers en zussen. Ze kiest er op haar 15de voor om naar kostschool te gaan. Ze heeft het er zwaar, de regels zijn streng, maar opgeven is voor Jeannette geen optie.

Na haar opleiding op de kostschool gaat ze werken als kraamverpleegkundige en helpt bij menig gezin in Nijmegen en omstreken kinderen ter wereld brengen. Daar komt ze soms schrijnende situaties tegen. Kinderen die niet altijd gewenst zijn en waarbij ze ziet: 'het moet weer'.

Op een dag wordt Jeannette uitgenodigd voor een vergadering van 'Man Vrouw Maatschappij'. Als aan het eind van de avond wordt gevraagd of er gedacht wordt dat er behoefte is aan een abortuskliniek, steekt Jeannette meteen haar vinger op. "Als er een kliniek wordt opgericht, dan mogen jullie mij bellen", zegt ze vol overtuiging.

Al snel volgt er een sollicitatiegesprek en wordt ze aangenomen. Jeannette is de eerste abortusverpleegkundige in het Mildred Huis wordt aangenomen en zal er tot haar pensioen werken.

Iedere twee weken staat er een groepje demonstranten voor de ingang van de kliniek. Dat zijn vrijwel altijd dezelfde personen, gelovigen die tegen abortus zijn. De demonstranten proberen in gesprek te gaan met vrouwen die voor abortus komen. Om hen te overtuigen van abortus af te zien, voor de demonstranten is abortus moord.

Op een dag gaat abortusarts Bekkering naar buiten en probeert hij het gesprek aan te gaan met een van de demonstranten, pater Koopmans. Deze pater is fel tegen abortus en die mening steekt hij niet onder stoelen of banken. "Het was totaal zinloos om het gesprek aan te gaan. Ik heb me omgedraaid en ben verder gegaan met mijn zondige arbeid", blikt Bekkering terug.

"We hebben verdomd hard gewerkt", zegt de huisarts. Spijt heeft hij niet. Hij werd meegesleurd in de tijd. "Ik kon niet anders." De nood was hoog bij vrouwen en nu was er eindelijk een plek waar zij terecht konden bij ongewenste zwangerschap.

Ook voor Jeannette was het een logische stap om over te stappen van kraamzorg naar abortusverpleegkundige. "In de kraamzorg kwam ik bij vele gezinnen en merkte dat een baby lang niet altijd gewenst was. Voor mij is het belangrijk dat een kind gewenst is en in een goed nest terecht komt. En dat het de vrije keuze van de moeder is en abortus geen gedwongen besluit is."