Ronalds knikkers liggen in het museum: 'Ik moest ze inleveren'

In 25 weckpotten staan Ronalds knikkers uitgestald in een vitrine. Zorgvuldig gesorteerd op grootte en kleur. Als een kind zo zuinig is Ronald nog steeds op zijn mooiste exemplaar: een grote blauwe. "Ik had er twee van. Maar eentje verloor ik. Daar was ik zo ziek van."

Alle herinneringen komen boven. Ronald knikkert nu niet meer maar weet tot in detail over zijn lang verleden knikkeravonturen te vertellen. "Bij de eerste zonnestraal van het jaar kwamen de knikkerzakken tevoorschijn. We speelden soms 'met kets'. Dan mocht je via de muur spelen. En als je 'met hou' speelde, dan mocht je de knikkers houden. Dan was het geen oefenpotje."

"We hadden altijd ruzie om het fijnste potje", herinnert Ronald zich. "En met mooie knikkers speelde je niet. Daar had je speciale speelknikkers voor. Die werden helemaal kaal gespeeld. Wat er zo leuk aan was? Je vinger openhalen!", grapt hij. "Nee, ik houd van de strijd. Het winnen. Ik was er hartstikke goed in."

Dat zijn knikkerverzameling een plek in het museum zou krijgen kon hij toen niet vermoeden. Ronalds vader startte het Oude Ambachten en Speelgoed Museum in 1995. Na ongeveer zeven jaar nam een stichting de speelgoedcollectie mee. Het museum moest een eigen collectie opbouwen. "Toen moest ik mijn knikkers inleveren van mijn vader."

Zo kregen Ronalds knikkers een plekje in het museum. "Nee, dat vond ik niet erg. Ik was er al mee uitgespeeld. Ook mijn flippo's staan hier. En de barbiepoppen van m'n zus."

Toch zijn niet álle knikkers van Ronald. De oudste exemplaren zijn van voor zijn tijd. "Die zijn gemaakt van klei. Die werden geproduceerd tot rond 1910. Glazen knikkers werden gemaakt vanaf 1890. Maar het knikkeren gaat veel verder terug. Er zijn zelfs knikkers gevonden uit de Romeinse tijd."