Overleden aan corona | 'Het had zo niet moeten gaan'

In een drieluik staan we stil bij Gelderlanders die een dierbare verloren aan het virus of van wie wordt aangenomen dat ze aan COVID-19 zijn overleden. Vandaag deel 1: Ronald uit Beuningen.

Edie van Wees (72) overleed op 3 oktober. De oud-materiaalman van NEC wist sinds kort dat hij terminaal ziek was. Het coronavirus gaf de Nijmegenaar het laatste duwtje. "Het had niet zo moeten gaan", zegt zijn stiefzoon Ronald uit Beuningen. "Mijn moeder had eigenlijk eerder moeten sterven."

Ronalds moeder van 80 had 15 jaar een relatie met Van Wees. Ronald: "Ze woonden samen in een flatje en waren zo tevreden met elkaar. Mijn moeder wordt een dagje ouder. Ze vroeg me dit voorjaar of ik voor Edie wilde zorgen als zij er niet meer zou zijn. We liepen over de begraafplaats van Rustoord (in Nijmegen, hvv). Mijn broer ligt daar begraven. Natuurlijk mam, zei ik. Maar nu is Edie dood en mijn moeder leeft nog."

Bij de NEC'er in hart en nieren werd afgelopen zomer asbestkanker vastgesteld. "Hij kreeg het benauwd en ging naar de dokter", vertelt Ronald. "In het CWZ kreeg hij meteen te horen dat hij terminaal was. Hij heeft nog wel een chemokuur gehad, maar hij werd er zo ziek van dat hij niet meer wilde."

Zijn stiefzoon uit Beuningen vroeg wat Edie dan nog wel wilde. "Een nieuwe auto. Nou, dan doen we dat, zo was Edie. En die auto werd even contant afgetikt. Hij en mijn moeder zijn daarna lekker met zijn tweeën gaan toeren. Ze begonnen in de buurt van Haarlem, waar mijn moeder vandaan komt. Nu Edie er niet meer is, ga ik die tochtjes met mijn moeder doen."

Mijn moeder heeft het hart op de tong

Ronald spreekt vol liefde over de partner van zijn moeder en hoe ze als stel waren. "Zij heeft het hart op de tong en hij was altijd de rust zelve. Ik kan wel eens ontvlammen en hoe eenvoudig Edie ook was, hij bracht me altijd in balans. Hij stond ook altijd aan mijn kant tijdens discussies."

Het coronavirus trof de familie hard, zegt de Beuningenaar. Van Wees raakte besmet tijdens een bingomiddag, die hij al jaren organiseerde met een vriend van hem. Ook die vriend werd ziek en zou overlijden. "Een oud vrouwtje liep een beetje te hoesten op die bingo. Er werd weinig acht op geslagen. Mijn moeder raakte net als Edie besmet, maar zij knapte op. Ik heb zelf ook corona gehad."

Zijn laatste dagen bracht Van Wees door in het CWZ in Nijmegen, de plek waar hij anderhalve maand eerder te horen kreeg dat hij zou sterven aan kanker. Ronald week niet van zijn zijde. "Ik heb zijn hand gepakt en we hoefden niets tegen elkaar te zeggen. Maar de tranen liepen over onze wangen. Een mooier afscheid had ik niet kunnen wensen."

Medisch personeel bracht de Nijmegenaar in slaap, Van Wees zou een waardige dood sterven. Maar niet nadat hij nog een keer zijn ogen opende en tegen zijn stiefzoon zei: 'jij krijgt mijn fiets en ik wil een witte kist'.

Edie van Wees werd gecremeerd. Zijn laatste wens is te worden uitgestrooid op een voor hem speciale plek aan de rand van Rustoord. "Het wachten is op de urn", zegt Ronald.

Zijn moeder verhuist binnenkort waarschijnlijk naar een verzorgingstehuis in Elst. Ronald heeft zijn stiefvader beloofd er altijd voor zijn moeder te zijn. In haar flatje in Nijmegen mijdt zijn moeder de slaapkamer, ze komt er alleen nog om kleren te pakken. Het tweepersoonsbed is weg en heeft plaatsgemaakt voor een eenpersoonsslaper in de woonkamer.

De Beuningenaar: "Mijn moeder heeft meerdere relaties gehad, ze is twee keer getrouwd geweest en had met Edie een geregistreerd partnerschap. Hij heeft mij al die jaren als zijn eigen zoon beschouwd. Ik hield heel veel van hem. Hij bakte de lekkerste frikandellen van allemaal."