Zin in Zondag | De dominee komt voorbij | Margot van Veen

Luister hier naar het fragment

‘Ik ga dood’ vertelde mevrouw me overstuur. ‘Voor mij is niets meer te doen!’ Door een verpleegkundige was ik gevraagd om bij mevrouw langs te gaan, ze was zo verdrietig, kon alleen nog maar huilen. Ze was geschrokken, helemaal van slag en wist niet meer wat ze moest doen.  

Tijdens het opnamegesprek in het ziekenhuis was mevrouw gevraagd of ze eventueel gereanimeerd wilde worden  en of ze had nagedacht over haar wensen ten aanzien van behandelen.  De vraag was diep binnengekomen, had haar door elkaar geschud, had haar bang gemaakt, en nu dacht dat ze snel zou doodgaan. 

Gelukkig kon ik haar uitleggen dat deze vraag vaak gesteld wordt in het opnamegesprek.  En hoe belangrijk het is om met elkaar te spreken over behandelwensen.  Wat als je onverwacht in een crisissituatie terecht komt waarin acuut gehandeld moet worden?  Heb je daar wel eens over nagedacht?  Spreek je er wel eens over met je partner, je kinderen of je vrienden?  

Vragen die te maken hebben met de grenzen van ons leven maken ons onrustig. Spreken over wel of niet behandelen, en zéker spreken over de dood is ingewikkeld. Het lijkt alsof we, door er over te spreken, de dood wat dichterbij halen. Tegelijkertijd krijgen we er allemaal mee te maken. Het overlijden van een dierbare, en ook onze eigen dood.  

Wij zijn geen krachtpatsers, niemand van ons.  We zijn allemaal kwetsbare mensen, die worstelen met lastige thema’s. We zijn soms onthand, verward en weten niet altijd wat ons zó raakt. Juist bij moeilijke en ingewikkelde onderwerpen is het fijn als er iemand is om mee te praten. Als we durven te delen wat er in ons leeft. We hebben elkaar zó nodig. Sámen durven we misschien te zien wat er is, wat er leeft en ons daaraan toevertrouwen. Er is moed voor nodig om de ander te vertellen wat er in ons leeft. Om de ander mee te nemen in de vragen die we hebben.  

We kunnen elkaar nabij blijven in alle kwetsbaarheid die er is, onze dromen blijven vertellen, onze zorgen, ons verdriet. Geloof en hoop delen, Gods kracht in de rug voelen.  

Voor mij verbindt God leven en dood. Hij is aan deze kant, maar ook aan de andere kant. In God zijn leven en dood met elkaar verbonden. Een oneindige liefde die kracht, die levenskracht geeft. Hij laat ons niet alleen.  We mogen weten dat God met ons meegaat op onze levensweg, dat Hij ons ziet, ons hoort en zegt: ik laat je niet alleen! Ik ga met je mee.  

Het gesprek met mevrouw ontroerde mij. Ze was zo eerlijk en open. Ze had moed. Juist als we delen, elkaar ondersteunen en liefhebben licht Gods liefde op, wordt God zichtbaar. In u, in jou, in mij. In ons allemaal!