Zin in Zondag | De dominee komt voorbij | Jan-Derk de Bruin

Luister hier naar het fragment

In het ontmoeten van de ander ligt toch de kracht van het menselijke bestaan. We zijn gemaakt om te leven in contact. We zijn geen solitaire wezens.

Dat contact merk ik is door corona ernstig veranderd, verstoord hier en daar:  Anderhalve meter afstand en zeker geen handen schudden en knuffelen. Aan de ene is het apart dat het snel went en gewoon wordt. Aan de andere kant moeten we blijven realiseren dat er door het achterblijven van de hand of de hug iets essentieels mist en achterwege blijft.

Voor de corona tijd was het normaal dat ik ouders of schoonouders een kus of knuffel gaf bij de begroeting. Nu blijf ik omdat zij behoren tot de kwetsbare risico groep op gepaste afstand.

Ik ben van nature niet zo heel knuffelig, maar toch zou hen ik af en toe even die warme omhelzing willen geven. Omdat het voor mij iets meer zegt dan ik met woorden dan uitdrukken.

Ik hoop dat de huidige regelgeving geen opmaat is tot een structureel nieuw normaal. Want de kus, de knuffel, de omhelzing is toch meer dan alleen een fysieke daad van een moment waar lichamen elkaar raken en waar genegenheid uit zou moeten blijken.

In de oude joodse geschriften waar de bijbel er één van is zie ik dat ook terug.

De kus is een vluchtig gebaar waar als het goed is liefde mee moet worden uitgedrukt. En de knuffel gaat dan weer wat verder want deze spreekt dan van een overgave aan die ander waarbij de omhelzing zegt ‘ik sta voor je in’, ‘wat er ook gebeurt - ik verlaat je niet’

Ik zag sinds maart en april aan het begin van de corona-tijd prachtige initiatieven naar buiten toe…..van zorg en aandacht voor elkaar, er was oog voor de ander. Nu een aantal maanden verder en deze omstandigheid gewoon lijkt te worden zie ik een beweging naar binnen en dat verontrust mij. Het lijkt alsof we in onze samenleving egoïstischer worden, meer uitgaan van onszelf en dat de ander daarin uit het zicht verdwijnt.

Een nieuw nederlands woord ontstaan in deze tijd van corona is ‘huidhonger’.  Het is niet alleen de behoefte aan fysiek contact en aanraking, maar ook een diep verlangen om te luisteren naar wat de kus en knuffel eigenlijk ten diepste te zeggen heeft.

Wat ik wil zeggen is dit aan het begin van het nieuwe schooljaar en seizoen van kerk en werk in de samenleving. Ik hoop van harte dat ondanks veranderende omgangsvormen, onze hart gesteldheid er één is en blijft die bereidt is offers te brengen voor de ander; dat we van binnenuit niet vergeten om te zeggen “wat er ook gebeurt ik stap er niet uit, maar stap met je mee, ik verlaat je niet, want ik geef niet alleen om mijzelf maar ook om jou”.

Volgens mij kan alleen met een dergelijke houding iets overeind blijven wat lijkt op een samenleving waar we echt ‘samen-leven’.

Mag ik jou daar alle goeds bij wensen ?