TERUGBLIK | Alleen talenten gaven teleurstellend seizoen NEC wat kleur

Officieel bestaat de eindstand van de eerste divisie dit jaar niet, maar toen het voetbal werd stilgelegd, stond NEC op de achtste plaats. Dat is op zich binnen de doelstelling die algemeen directeur Wilco van Schaik had uitgesproken, bij de eerste negen. Maar binnen veel geledingen van de club werd dat als te weinig ambitieus gezien.

Tijdens het seizoen heeft er eigenlijk nooit veel meer ingezeten. NEC was niet constant genoeg en wist nooit te winnen van ploegen uit de top van de kwalitatief niet bijster competitie. En voor vermaak wist het elftal met de drie trainers ook niet vaak te zorgen.

NEC kende geen goed begin van het seizoen. De eerste thuiswedstrijd tegen FC Eindhoven werd meteen met 2-1 verloren. Daarna kwam er een opleving met onder meer zeges op Roda JC en Telstar, maar de Nijmegenaren zakten vervolgens flink weg door een reeks van vijf duels zonder overwinning.

Dieptepunt was een 2-0 nederlaag uit tegen hekkensluiter FC Dordrecht. NEC kwam in negentig minuten zelfs niet tot één serieuze doelpoging. NEC stond na negen wedstrijden slechts op de twaalfde plaats.

Qua opstelling werd er flink gerommeld. Sven Braken begon als spits, maar werd verkocht. Ole Romeny kreeg even een kans op zijn positie en scoorde ook driemaal, maar moest al snel weer wijken voor de nieuwe aanwinst Etien Velikonja. Jellert Van Landschoot was de aanjager op het middenveld, maar verdween opeens uit het elftal ten faveure van huurling Zian Flemming. En achterin werd Cas Odenthal gepasseerd na een mindere buurt in Den Bosch, Frank Sturing kreeg de voorkeur. De zwakke rechtsback Terry Sanniez werd na vijf duels geslachtofferd ten faveure van Bart van Rooij, die een veel betere indruk maakte.

In de tweede periode kende NEC een kleine opleving. Dat had mede te maken met de rentree van Rens van Eijden in de basis. De aanvoerder had negen maanden aan de kant gestaan met een gecompliceerde liesblessure. En Zian Flemming werd in de spits geposteerd, waardoor er weer plek kwam voor Van Landschoot (foto) op het middenveld.

Foto: Broer van den Boom

De Nijmegenaren hadden na zeven duels de leiding in de strijd om de tweede periodetitel, al waren de tegenstanders voornamelijk beloftenteams en laagvliegers. Alleen het doelpuntloze gelijkspel uit tegen koploper Cambuur was verdienstelijk. In de beslissende fase kwam NEC duidelijk tekort tegen Volendam en Excelsior, dus geen periodetitel.

Na de winterstop bleef het behelpen. NEC was vooral wisselvallig en kwam nooit meer hoger dan de achtste plaats. Het voetbal was over het algemeen niet om over naar huis te schrijven, op één galavoorstelling na. Uit tegen Telstar lukte alles en werd met 7-1 gewonnen, de hoogste uitzege in de historie van de Nijmeegse club. 

Dat was eigenlijk het enige echte hoogtepunt van het seizoen. Verder leverde NEC nog aanvaardbare wedstrijden af thuis tegen Telstar (4-2) en in Eindhoven (1-4). Dieptepunt naast de nederlaag in Dordrecht was Go Ahead uit, waar geflater leidde tot een 2-1 nederlaag.

Het positieve aspect van dit niet afgemaakte seizoen voor NEC is wel de doorbraak van veel eigen talenten. Anthony Musaba speelde zich direct in de basis en onderscheidde zich door zijn snelheid, zijn dribbels en zijn intuïtieve drang naar het doel. De vleugelspits bleek een plaag voor iedere verdediger, omdat hij heel makkelijk langs beide kanten kan passeren. Alleen dreef hij zijn acties soms te ver door en miste hij dan het overzicht.

Bart van Rooij brak door als rechtsback en toonde zich een stabiele waarde. Hij kwam niet te pas en te onpas op, maar deed dat met mate en zorgde dan wel voor veel goede voorzetten, waaruit vier keer werd gescoord. Mooie cijfers voor een vleugelverdediger, die defensief op één wedstrijd na nooit werd overlopen.

Foto: Broer van den Boom

Ole Romeny (foto) maakte ook stappen dit seizoen en kreeg meerdere malen een kans op zijn favoriete positie als centrumspits. Hij scoorde vaker dan in zijn eerste jaren, maar was niet constant genoeg om zijn vaste basisplaats te houden. En het was even wachten op Dirk Proper, maar na de winterstop nam de middenvelder op 17-jarige leeftijd het elftal al meerdere malen bij de hand. Ook Cas Odenthal en Ayman Sellouf kregen speeltijd, maar groeiden nog niet uit tot vaste waarden.

Al zat in het spel van NEC weinig ontwikkeling. Aanvankelijk was vooral het grote aantal tegendoelpunten een probleem. Na acht duels was Mattijs Branderhorst al zestien keer gepasseerd. met de rentree van Rens van Eijden werd het achterin stabieler en hield Branderhorst zelfs 555 minuten de nul.

Foto: Omroep Gelderland

Daarna was het achterin minder degelijk, maar niet meer zo'n gatenkaas als in de beginfase van het seizoen. NEC had verder vooral een groot probleem aan de bal. Er zaten nooit automatismen in de ploeg en de opbouw verliep traag en voorspelbaar. Ook een goed aanspeelpunt voorin ontbrak, waardoor er nauwelijks lijn zat in het spel.

Het meeste gevaar ontstond als er ruimte lag om de snelheid van Anthony Musaba en Jonathan Okita te benutten. Maar die laatste kende ook een matig seizoen, want zijn rendement lag veel te laag en hij grossierde vooral in balverlies. Zonder bal was NEC vaak erg passief en alleen Jellert Van Landschoot was dan heel actief, maar vaak eenzaam in zijn pogingen om de tegenstander af te jagen. Al met al was dit voor NEC een seizoen om snel te vergeten, maar gelukkig voor de rood-groen-zwarten is dat eigenlijk al gebeurd.

Donderdagavond een terugblik op het seizoen van Vitesse. Vrijdagavond sluiten we deze reeks af met De Graafschap.