Nijmegenaren zagen een lach in de hel op Lesbos

Als vrijwilligers waren Bart en Alex Elferink een week lang op Lesbos, waar met name vluchtelingenkamp Moria twijfelachtig naam maakt als een 'hel op aarde.' Oorzaak is de vluchtelingenstroom die maar niet ophoudt. Duizenden migranten uit landen als Syrië en Afghanistan blijven maar komen in hun gammele bootjes, schaakstukken in een politiek steekspel tussen Turkije en de EU waarvan zij zelf geen weet hebben.

'De kampen op Lesbos barsten uit hun voegen en het is daar vechten voor een plekje. We zagen de beelden en wilden iets ondernemen', zegt vader Bart Elferink, die in de Week van Gelderland spreekt van 'mensonterende' toestanden. 'Aan de zijlijn toekijken, daar schiet niemand iets mee op. We wilden niet alleen geld inzamelen, we wilden ook een statement maken door te gáán. Dit kan zo niet langer.'

Bart en Alex in de Week van Gelderland. De tekst gaat eronder verder.

Eenmaal daar zag zoon Alex dat alleen aandacht en liefde de vluchtelingen al een hoop deden. 'Er zitten daar mensen met een enorm trauma en iedereen kijkt ze boos aan. Ze hebben vooral behoefte aan aandacht en beetje liefde, ze willen zich een beetje mensen voelen.' De Nijmegenaar bood hulp en gaf sportles: 'Dat vonden ze geweldig. Ik zag weer een lach op gezichten.'

Vader Bart toont wel begrip voor de eilandbewoners, die zich deze week tegen de migranten keerden. 'Ze zien hun economie inzakken, want toeristen komen niet meer. En ze hebben wel hun best gedaan voor die vluchtelingen, ondanks een bericht dat er nog een kamp bij zou komen.'

'Superintensief', noemt Alex noemt de week tussen de vluchtelingen. 'Alleen maar bezig met helpen en werken. Geen tijd om realiseren wat je allemaal gedaan hebt. Pas in vliegtuig terug kwamen we weer tot rust.'

Maar schrik was er ook bij aankomst in Nederland. Alex: 'Toen we onze telefoons weer aanzetten, zagen we berichten dat hulpverleners uit onze groep waren bedreigd. Net toen wij weggingen, escaleerde de boel nog verder.'

De gemeenteraad in Nijmegen wil kindvluchtelingen uit Griekenland opvangen, al is nog onduidelijk waar precies. Staatssecteraris Ankie Broekers-Knol moet daarvoor nog groen licht geven, maar het gebaar van woonplaats is een begin, zeggen vader en zoon.

De band tussen de twee werd alleen maar hechter door de ervaring. 'We deden het allebei als individu, niet als vader en zoon. Maar we sliepen daar samen in een stapelbed. En dus hebben we er natuurlijk al veel over gepraat.'