Riet (76) krijgt 15.000 euro boete van gemeente na hartoperatie

Verschoor heeft een stapel documenten voor zich. 'Dit is alle communicatie met de gemeente Elburg. En de papieren van de rechtbank', vertelt ze. In 2006 kocht ze een huisje op vakantiepark Dennenrhode in Doornspijk. 'Toen heb ik me gelijk ingeschreven bij de gemeente Elburg. "Oh, op het vakantiepark, wat een mooi plekje", zeiden ze aan de balie tegen mij.'

Verschoor had wel gezien dat in de statuten van het park stond dat permanente bewoning niet toegestaan was. 'Maar er woonden veel meer mensen op het park, en toen ik navraag deed bij de gemeente kreeg ik ook daar te horen dat het geen enkel probleem was.' 

Zeven jaar lang woonde ze ongestoord in haar vakantiehuisje. 'Het was een magnifieke plek', zegt ze. In 2013 kreeg ze voor het eerst een brief van de gemeente. 'Ik moest mijn huisje uit, op last van een dwangsom', vertelt ze. 'Dat kwam voor mij uit het niets: ik had nog nooit gehoord dat iemand op het park ongewenst was verklaard.'

'Maar ik kon niet weg: ik had mijn huisje gekocht vóór de crisis, maar het was alleen maar in waarde gedaald. Zeker als je er niet permanent mag wonen. En geld voor een ander huis had ik ook niet.'

Verschoor vocht de beslissing aan, met succes. 'De dwangsom werd ongeldig verklaard en de gemeente liet mij een tijdje met rust.'

Tot ze in 2016 een nieuwe brief kreeg. 'Ik kreeg tot september om te verhuizen. Mijn dochter woont in Engeland, maar die hoorde al via de telefoon dat het mij teveel stress opleverde. Zij heeft toen een huis voor mij gekocht in Heelsum, zodat ik op tijd weg kon.' 

Op 15 juli ontving Verschoors dochter de sleutel van het appartement in Heelsum. Haar moeder zat op dat moment bij de cardioloog. 'Hartklachten. Ik mocht me niet druk maken, kreeg ik te horen. Dan zou ik een hartinfarct krijgen.'

Verschoor moest geopereerd worden. Dat gebeurt uiteindelijk op 4 september. Ze blijft nog een paar dagen in het ziekenhuis en keert dan terug naar het vakantiehuisje op de Veluwe. 'Ik was fysiek nog niet in staat om te verhuizen. Dat hebben de artsen tegen mij gezegd en ik heb dat doorgegeven aan de gemeente.'

Toch ontvangt ze binnen twee weken een brief van de gemeente. 'Als ik niet voor 15 november weg ben, krijg ik alsnog die dwangsom opgelegd.'

15 november is volgens Verschoor een onmogelijke datum. Toch schrijft ze zich al wel vast in in haar nieuwe gemeente. 'Dat was om mijn goede wil te tonen. Ik wilde echt wel verhuizen, maar het lukte niet.' Ze bladert even door de papieren en pakt er eentje uit. Een brief die op 8 december 2016 op de deurmat lag: 15.000 euro dwangsom, omdat ze nog steeds op het vakantiepark woont.

'Ik heb duidelijk aan de toezichthouder van de gemeente laten weten dat ik zo snel mogelijk zou verhuizen. En dat heb ik uiteindelijk ook in het voorjaar gedaan. Maar de gemeente was genadeloos.'

Ook een bezwaar bij de bezwarencommissie mocht niet baten, evenals een rechtszaak. De gemeente heeft volgens de regels gehandeld. 'En ik geef ook gelijk toe dat ik daar niet had mogen wonen', zegt Verschoor. 'Daar heeft de gemeente gelijk in. Maar zonder deze operatie zou ik op tijd weg geweest zijn. Daar draait dit voor mij om.'

Inmiddels woont Verschoor al lang niet meer op het vakantiepark. 'Maar ik ben nog lang niet van het gezeur af', verzucht ze. 'Ik kan tot mijn 93e betalen aan de gemeente. Ik betaal de hypotheek op mijn nieuwe appartement, ik heb nog een hypotheek op het vakantiehuisje, en daarnaast moet ik ook nog 75 euro per maand betalen aan de gemeente. Ik houd geen geld meer over voor iets leuks. Zo had ik me mijn oude dag niet voorgesteld.'

Haar vakantiehuisje kan ze nog steeds niet verkopen. 'Dan blijf ik zitten met een restschuld, die de bank dan wil zien. Het levert me alleen maar stress op.'

Wethouder Lyda Sneevliet, die sinds 2018 verantwoordelijk is, kent de casus van Riet Verschoor, maar gaat niet op persoonlijke zaken in. 'Maar ik kan in het algemeen wel zeggen dat, als een dwangsom eenmaal onherroepelijk is verklaard, ik daar als wethouder niets meer aan kan veranderen. En ook de gemeenteraad kan daar niets meer aan doen, helaas.'