Hans blijft optimistisch, ondanks een enorme bak aan ellende

Wie denkt dat Hendriks - bijgenaamd 'de aardappelboer' - bij de pakken neer is gaan zitten, die heeft het mis. Deze vrijdag is Hans 'gewoon' aan het werk in zijn winkel in Velp. In bejaardenflat Schoonoord heeft hij een miniwinkel, waar de bewoners terecht kunnen voor bijvoorbeeld groenten, fruit en brood. Het is niet aan hem te zien, maar hij zit vol uitzaaiingen. 'Ik lijk wel een kerstboom van binnen', vertelt hij om duidelijk te maken dat het niet om één plekje gaat.

Het kleine winkeltje is één van de twee filialen die Hans bestiert. Omdat hij ziek wordt, moeten familie en vrienden vol aan de bak de zaken draaiende te houden als hij is uitgeschakeld. Hans voelt zich al maanden niet lekker, maar de doktoren kunnen maar niet achterhalen wat hij heeft. In oktober wordt het ineens wel duidelijk: het is kanker. In zijn longen. En ook op andere plekken. Er volgt een heftige periode van chemokuren en intensieve bestralingen, vijf keer per week.

Alsof dat nog niet heftig genoeg is, krijgt Hans ook nog eens slecht nieuws over zijn moeder Joke. Die werkt hard mee om zijn zaken draaiende te houden, maar is ook plotseling uit de roulatie. Hartproblemen, tot twee keer toe. 

Eind december zitten de chemokuren van Hans er op. Eindelijk een beetje rust. Tot die fatale nieuwjaarsnacht, wanneer er vreselijk nieuws komt uit Arnhem. Op het Gelderseplein, waar Hans zijn hele leven heeft doorgebracht, komt zijn achterneef Raymond samen met zijn 4-jarige zoontje Jelle om het leven bij een brand, veroorzaakt door vuurwerk. Zijn vrouw en het dochtertje van het gezin raken gewond.

Het is duidelijk: de afgelopen maanden waren ongekend heftig voor Hans. Eerder deze week krijgt zijn vriendin Ellen dan ook een idee: ze wil meedoen aan de Valentijnsactie van Omroep Gelderland. Haar Hans verdient een rode roos. En zo komt het, dat verslaggever Marc Loeven vrijdagmiddag op bezoek gaat in Velp. 'Ach, ik adem nog. Meestal doe ik er heel luchtig over', vertelt de aardappelboer in de microfoon. 'Ik zeg altijd: er zijn wel ergere dingen in de wereld.'

Maar als hij vertelt wat hem allemaal is overkomen, houdt Hans het niet droog. Datzelfde geldt voor zijn vriendin Ellen. En ook voor verslaggever Marc: 'Ik sta te trillen op mijn benen.' Journalist Loeven haalt daarom eerst een pakje zakdoekjes tevoorschijn, voor hij de roos namens Ellen overhandigt aan Hans. 'Geweldig, ik hou van je', zegt Ellen geëmotioneerd. Daarna klinken er een paar flinke smakkerds.

Met Hans gaat het inmiddels trouwens een stuk beter, zo vertelt hij. De komende maanden krijgt hij immuno-therapie. Het is behandeling waarbij je afweersysteem wordt versterkt, om zo kankercellen te vernietigen. Een jaar lang moet hij elke twee weken naar het ziekenhuis, als alles goed gaat. 'Hopelijk komt alles op zijn pootjes terecht', klinkt het optimistisch. Eind volgende maand hoort de Velpenaar of de behandeling is aangeslagen.

Met moeder Joke lijkt het alvast de goede kant op te gaan. 'Ze is onlangs met spoed geopereerd en is nu weer volop aan het werk in mijn winkel.' En na het radio-interview moet Hans daar ook snel weer naar toe. Maar wel met de roos onder zijn arm. Ellen is blij dat haar vriend die bloem heeft gekregen. 'Het zit hem in de kleine dingen', zegt ze lachend. En zo komt er toch nog een vrolijk einde aan een droevig verhaal. 

In 'Wij zijn Gelderland' zet Omroep Gelderland elke werkdag een gewone Gelderlander in het spotlicht. Iedereen heeft een eigen verhaal en dat laten we graag zien.