Moeflons zijn er om te eten, niet om gegeten te worden

Ook op de Noord-Veluwe leefde een populatie van de Zuid-Europese schapen. Na de komst van de wolf zijn deze dieren verdwenen. Het Nationale Park De Hoge Veluwe wil voorkomen dat 'hun' moeflons ook ten prooi vallen aan de predator en heeft de ecoducten die het park verbinden met de rest van de Veluwe afgesloten. Wat maakt het exotische schaap zo geliefd dat het wordt verkozen boven de iconische wolf? Boswachter Henk Ruseler van het nationale park gaat met BuitenGewoon-verslaggever Laurens Tijink op zoek naar de moeflon om het uit te leggen.

Een wolvenfamilie op De Hoge Veluwe is ongetwijfeld een grote publiekstrekker, maar het park blijft zijn moeflon trouw...

De wilde schapen zijn een makkelijke prooi voor wolven. Dat maakt dat beide diersoorten niet samengaan. Het park moet dan ook wel een keuze maken voor één van beide dieren. Dat het de moeflon is geworden, heeft volgens boswachter Henk Ruseler twee belangrijke redenen:

De wilde schapen eten van kleine boompjes en struiken en voorkomen zo dat heide en andere open gebieden dichtgroeien en uiteindelijk veranderen in bos. Omdat er geen schaapsherder nodig is, zijn de beheerskosten laag. Doordat de 150 moeflons in het gebied in kuddes leven, worden gebieden intensief begraasd.

Er leven al 100 jaar moeflons op De Hoge Veluwe. Het park ziet de dieren dan ook niet als exoot, maar als een diersoort die er thuis hoort.

Vereniging De Moeflon vindt ook dat het wilde schaap zijn plek heeft verdiend in ons land. De vereniging wil dat de moeflon niet langer wordt gezien als exoot, maar dat het dier officieel wordt gekwalificeerd als inheems dier. 'De moeflon is hier honderd jaar, veroorzaakt geen overlast en levert een nuttige bijdrage', bepleit de vereniging.

Het plaatsen van een speciaal wolvenraster moet het mogelijk maken dat de ecoducten rond het Nationale Park De Hoge Veluwe in de toekomst weer open kunnen. De geliefde moeflons kunnen dan eten zonder ook zelf gegeten te worden.