Zin in Zondag | De dominee komt voorbij | Michael-Dominique Magielse

Luister hier naar het fragment

‘Onrustig is ons hart todat het rust vindt in u’, is een bekend citaat van de vroeg-christelijke bisschop en kerkvader Augustinus van Hippo (254-430). Ik moest onlangs aan dit citaat denken. Ik ben mij aan het voorbereiden op mijn eeuwige professie in de Orde der Predikers, zoals onze dominicanenorde officieel heet. Vooral dat woord ‘onrustig’ blijft hangen.

Ik moest terugdenken aan hoe die onrust zich zo’n 15 jaar geleden in mijzelf manifesteerde. Hoe ik op zoek ging naar de bron ervan, wat het betekende en mij wilde zeggen. Ik las in die tijd een boek van diezelfde Augustinus, de Confessiones (Belijdenissen) over hoe hij zich geroepen voelde door God om christen te worden, maar zich (nog) niet wilde overgeven. Hij beschrijft de worsteling die daarmee gepaard ging. Zo leidde hij een losbandig leven: zo bidt hij tot God: ‘Heer maak mij kuis, maar nu nog niet.’

Ik belandde in mijn zoektocht op een seminarie om priester te worden. Maar de onrust kwam na een tijdje terug en uiteindelijk kwam ik bij de dominicanen terecht. Hier lijk ik op mijn plek, de onrust heeft plaatsgemaakt voor een gevoel van bestendiging, van het bereikt hebben van een bestemming.

Zoiets gaat niet zonder slag of stoot. En uiteindelijk vraagt het om een commitment, in mijn geval een life-time commitment. Zoals bij een huwelijk zeg maar: ‘tot de dood ons scheidt’. Het vraagt ook dat je er dingen voor opgeeft, voor laat. Het vraagt om een zekere mate van overgave en vertrouwen omdat je niet weet hoe je keuze zal uitpakken.

Zo’n life-time commitment lijkt vandaag de dag tegendraads, counter-cultural. Mensen lijken steeds vaker terug te deinzen voor het maken van grote levenskeuzes. Ze willen zich niet binden, hooguit voor korte tijd, of het nu om werk gaat of relaties: het gras kan namelijk altijd ergens anders groener zijn, betere prestaties, hogere beloningen, een mooiere uitdaging. Volledige overgave lijkt plaats te hebben gemaakt voor een op-je-hoede-zijn voor steeds weer nieuwe, betere kansen: in onze prestatiemaatschappij viert onrust hoogtij.

Daar word ik dan weer onrustig van. Natuurlijk krijg ik nu geregeld de vraag: maar hoe weet niet dat je dit voor de rest van je leven wil doen en of dit de juiste keus is. Tja, dat weet ik natuurlijk niet: bij mijn eeuwige professie krijg ik geen garantiebewijs. Mijn onrust destijds bleek een uiting van een verlangen te leven met en in dienst van Christus en zijn kerk. Dat verlangen is gebleven en heeft plaatsgemaakt voor een gevoel: hier ben ik! Ik realiseer mij: het is een sprong in het diepe, het is overgave, het is zelfgave.

Een inspirerend voorbeeld hierin in mijn eigen geloof is Maria, de moeder van Christus. In het Lucas-evangelie lees je hoe de Engel van de Heer haar bezoekt met de boodschap dat ze zwanger zal worden van de Geest en een zoon zal baren. Ze antwoord deemoedig en in totale overgave: ‘zie de dienstmaagd des Heren, mij geschiede naar uw Woord.’ Even verderop in het zelfde evangeliehoofdstuk zingt ze haar ja-woord nog een keer uit in het Magnificat, dat ik dagelijks bidt in het avondgebed in het klooster, de Vespers. Zij wist ook niet wat haar te wachten stond, maar door haar geloof kon zich overgeven aan haar roeping.

Voor mij zijn haar woorden een bemoediging op mijn levensweg als religieus. Het is een ja-woord dat telkens weer klinkt, ook nu weer. Ik zal wensen en hopen dat velen zich durven overgeven, en niet alle opties willen openhouden, maar onvoorwaardelijk ja durven en kunnen zeggen op hun diepste verlangen.