Trainer Darije Kalezic wil wel terug naar Nederland: 'Niet te lang uit beeld zijn'

Kalezic was de afgelopen jaren een soort nomade. Zijn thuisbasis is al 20 jaar Waalwijk, maar hij woonde ook in het Achterhoekse Terborg toen hij de scepter zwaaide bij De Graafschap. De geboren Zwitser werkte vijf seizoenen in Doetinchem. Een kampioenschap in de eerste divisie gevolgd door een jaar waarin hij met 'realistisch' voetbal de Superboeren in de eredivisie hield, maken Kalezic tot één van de succesvolste trainers uit de geschiedenis van de club.

Daar is de Bosniër, opgegroeid in Mostar, nog altijd trots op. "We zaten toen op een goed spoor en waren zeker niet te klein voor de eredivisie.' Veel turbulenter was later zijn periode in Kerkrade bij het extreem onrustige Roda JC. Ook die club behield hij, met no-nonsense voetbal, voor het hoogste niveau. 'Rechtstreeks met een veertiende plaats. Met een heel, heel matig beleid bij de club', zegt Kalezic met het hoofd omhoog.

Nu beleeft de voormalig verdediger van onder meer RKC Waalwijk, AGOVV Apeldoorn en De Graafschap bijzondere avonturen op het snikhete Sulawesi, een eiland vijf graden ten zuiden van de evenaar. De 49-jarige Kalezic is er trainer van PSM Makassar, momenteel de nummer negen van de Indonesische league. Zijn selectie telt ook twee Nederlanders. Marco Klok en Wiljan Pluim, die al respectievelijk vier en drie jaar bij Makassar actief zijn.

Kalezic zelf zit er nu bijna een jaar. Soms voelt hij zich alleen. 'Wiljan en Marco zijn heel belangrijk voor me. Niet alleen sportief zijn die jongens mijn rechterhand in het veld om mijn visie over te brengen. Maar ook in het sociale leven zijn zij er voor mij. En omgekeerd natuurlijk ook. Ze wonen in Indonesië met hun vriendinnen en gezinnen. We hebben het heel leuk met elkaar.'

Omdat een competitiewedstrijd vanwege politieke spanningen in de provincie Papoea al voor de derde keer werd afgelast, is Kalezic nu voor een paar dagen terug bij zijn gezin. 'Ik heb mijn spelers daarom zes dagen vrijgegeven om ook even een luchtje te scheppen. Tot 22 december spelen we elke week namelijk om de vier dagen. Dat is eigenlijk niet normaal.' 

Maar eerst maar eens terug naar waanzinnige taferelen in augustus. Kalezic veroverde met PSM de nationale beker. Op de voor hem zo typerende wijze zegt hij: 'Voor het eerst in negentien jaar hebben wij grote prijs naar Makassar gebracht. 'Ik had nooit kunnen bedenken wat er toen allemaal gebeurde. Mijn ogen kon ik gewoon niet geloven.' 

'De huldiging duurde een paar dagen en de straten stonden vol met meer dan 100 duizend mensen. Ik heb beelden gezien toen Liverpool de Champions League had gewonnen, maar dit was nog veel groter. Geweldig om mee te maken voor de Indonesiërs die in een cultuur van emoties leven en gek zijn op voetbal.'

Toch valt het werken en leven aan de andere kant van de wereld Kalezic ook zwaar. De extreem hoge temperaturen in combinatie met een overvolle kalender eisen zijn tol en dragen niet bij aan het smeden van een fitte ploeg. 'Maar daar komt gelukkig wel mijn kennis en ervaring uit Nederland boven water met bijvoorbeeld periodisering. Voedingssupplementen hebben we hier ook niet. Dus het is gewoon heel lastig.'

Kalezic legt uit hoe bizar de omstandigheden zijn. 'Wij zijn de enige club op dit eiland en zitten iedere week dagen in het vliegtuig. De afstanden zijn gigantisch. Als ik terug ben, spelen we tot 22 december om de vier dagen een wedstrijd. Tien maanden competitie zijn in zeven maanden gepropt door de presidentsverkiezingen en onrust in Indonesië. Spelers zijn soms twaalf dagen van huis. We spelen in totaal 59 wedstrijden inclusief de internationale wedstrijden. Dat is onverantwoord.' 

Het kneden van een ingespeelde ploeg is voor Kalezic bijna een utopie. 'Je kunt dus eigenlijk niet trainen. Spelers hebben soms ook een dag 'recovery' nodig en een dag voor een uitwedstrijd train je in het stadion van de tegenstander en kun je tactisch ook niet trainen.'

Hij snijdt dan een kenmerkend probleem aan van de Indonesische samenleving. 'Er is hier een grote achterstand in ontwikkeling en onderwijs. Na vier jaar komen ze vaak al uit school. Er zijn weinig ouders die zeggen je moet je school goed doen. In veel dingen lopen ze hier wel 30 tot 40 jaar achter. Dat is een enorm gat met Europa.'

'Indonesiërs zijn ook nog eens een nederig volk', merkt de Bosniër. 'Als ik mijn spelers opdrachten geef, zeggen ze elke keer "ja" en dan begint pas het probleem of ze het snappen of niet. Het is lastig om ze wat te leren en je kunt niet alleen verbaal aanwezig zijn. Het is nog veel belangrijker om dingen op het veld te doen en vooral om ze te herhalen. Maar die tijd is er dus vaak niet.'   

Binnenkort worden er knopen doorgehakt bij PSM Makassar. De kans lijkt groot dat Kalezic vertrekt en terugkeert naar Hollandse grond. 'Je moet ook niet te lang uit beeld zijn', zegt hij daarover. 'Ik wil ook weer succesvol verder in Nederland.' Wereldburger Kalezic heeft bij de eigenaar inmiddels zijn sportieve en financiële eisen op tafel gelegd. Na het winnen van de beker verlangt hij betere spelers om door te groeien en wil hij ook een hoger salaris.

Een contract voor drie jaar is onderwerp van gesprek, maar dan wil de voormalig coach van De Graafschap zijn gezin naar Indonesië laten overkomen. Hij ziet dan het veel modernere Bali als een serieuze optie om zich met zijn gezin te vestigen. Zijn kinderen kunnen dan naar een internationale school. 'Ergens half november zal er wel duidelijkheid komen. Je weet het nooit en dat is ook het leven van een coach. Het is altijd afwachten.'