Zin in Zondag | De dominee komt voorbij | Marianne Schulte Kemna

Luister hier naar het fragment

Vrijdagochtend:

‘Kunnen we een afspraak maken?’ vraagt een vrouw, op de gang voor haar celdeur. “En kan het ook nog vóór woensdag, want dan moet ik naar de rechtbank’?

Zo gebeurt het vaak, wanneer we als geestelijk verzorgers in de justitiële inrichting over een afdeling lopen. Een andere keer krijgen we een sprekersbriefje. Op die formuliertjes staan alle instanties, waar je als ingeslotene mee in contact kunt willen komen. Naast ‘casemanager’, ‘medische dienst’ en het ‘onderwijs’ staat er ook ‘geestelijke verzorging’ vermeld; met 7 vakjes ernaast om aan te kruisen .

Vanuit het christelijk geloof zijn er rooms-katholieke, protestants-christelijke en oosters-orthodoxe geestelijk verzorgers aanspreekbaar. Daarnaast hebben we islamitische collega’s, een humaniste, een boeddhiste, een rabbijn en een pandit.

Het staat iedere justitiabelen vrij, een geestelijk verzorg(st)er te kiezen, die het meest past bij hun eigen levensovertuiging of zoekproces...

We zien elkaar op dinsdag. De vrouw - voor nu noem ik haar Greta - Greta en ik zitten samen in mijn werkkamer. Zij weet dat ik rooms-katholiek ben. ‘Ik heb ook communie gedaan en in een koortje gezeten’ zegt ze, ‘maar ik kom er al lang niet meer. Nu ik hier terecht ben gekomen, moet ik ineens weer denken aan, toen ik jonger was. Wat is er allemaal gebeurd, dat ik nu vastzit ?”

Een beetje voor de afleiding was ze op zondag naar de kerkdienst gegaan. Het verhaal dat daar werd gelezen, deed haar denken aan een plaatje in de jeugdbijbel. Ze kan het nog natekenen: Jezus hurkt tussen een aantal staande figuren. Hij schrijft met zijn vinger op de grond. Er staat één vrouw, gevangen tussen een aantal mannen. Zíj kijkt naar Jezus. De mánnen kijken naar haar en naar Jezus; hun wijsvingers opgeheven of priemend op haar gericht … Het onderschrift bij de tekening weet Greta nog letterlijk: “Wie van jullie zonder zonde is, werpe de eerste steen”. Greta was het verhaal vergeten. Maar nu zij het opnieuw heeft gehoord, herkent zij zich in de situatie van die vrouw. Mensen die beschuldigend naar haar wijzen. Haar eigen verwarring en schaamte…

En morgen moet ze naar de rechtbank. Ja, ze heeft toegegeven wat ze fout heeft gedaan. En nee, de rechter is Jezus niet…

‘Dat we zo kunnen praten geeft al vast wat ruimte’, zegt zij. “Maar wilt u nu ook met mij bidden. Dat ik overeind blijf, ook als ik wordt veroordeeld. Ik ben toch geen slecht mens?!”

Als ik ‘Greta’ later mijn verhaal over ons contact laat lezen, is zij verbaast:

“Als je denkt dat een ander hier nog wat aan heeft…, van mij mag het.”