Zin in Zondag | De dominee komt voorbij | Jan Leijenhorst

Luister hier naar het fragment

As wi'j op zundagmorgen met de auto naor de karke gaot, wi’j woont in Reurle en wi’j karkt in Barchem, dan könne wi’j, as wi’j Barchem binnenried, de parkeerplaatse zeen waor’t wi’j altied onze auto parkeert. As dat kan natuurlijk. Der bunt twee pläëtskes veur het vergadergebouw van de karke.

A-w dan op zundagmorgen an komt rieden en in de wiete al zeet dat der al twee auto’s eparkeerd staot, dan zeggen wi’j teggen mekare: jammer ons pläëtsken is al bezet. En dan mot wi’j de auto iets wieterop veur de supermarkt parkeren.

Dan is ons pläëtsje bezet.

Want dat is het wal een bötjen, ons pläëtske.

En als het bezet is, dan vind ik dat best wal iets vervelend. Wee dut dat no, de auto op ons pläëtske….op zundagmorgen nog wel..?

Vreumd hé, dat ik zo denke, ons pläëtkse?

Ho denkt i'j ovver de plaatse waor i’j altied in de karke zit, of de plaatse an taofel of bi’j de vergaderig? At daor een ander geet zitten, dan veult dat toch wal wat raar.

En a’j neet oppast gao-j den ander dan nog weg kieken ok. 'Wat doo-j daor, op miene plaatse?'

As wi’j met de caravan op een campeerveldje komt, is dat gewoon een veldje waor we met ons Kipjen gaot staon. Zo neume wi’j onzen caravan. En we wet dat andern dee-t daor al staot, kiekt ho wi'j ons kipje neerzet en de luifel plaatst en de steule en de taofel.

En nao een paar dagen kiekt wi'j ho anderen dat doot at ze op ons veldje komt. Want nao een paar dagen is het al ons veldje en bekiekt wi'j degene die op ons veldje komt een beetje als indringers, en holt good in de gaten of ze wal bi'j ons past op ons veldje.

’t Geet vanzelf, iets as 'van ons' belaeven.

Zo do-w dat eigenlijk met van alles, het vanzelfspreakend as van ons beschouwen.

Onze auto, ons huus, onzen tuin, ons bedrief, ons land, van ons, dus daor hew- recht op en kö-w met done wat wee wilt.

En dat ons, dat bunt neet alle mensen, dat bunt w'j, dat bun ikke.

Daorovver geet een biezunder verhaal van Jezus. Ovver pachters van een wiengaord. I’jleu kent het verhaal wal, anders mo-j ’t maor ens laezen, ’t steet in de Biebel in Lucas 20 vanaf vars 9.

Dee pachters dachten zich dat ze eigenlijk wal recht hadden op alle opbrengst. En ze vergaten dat ze pachters waarn, ze gedrogen zich as eigenaars. En as der een knecht kwam um namens de eigenaar zien deel van de opbrengst te vraogen, dan jogen ze dén weg.

En ton de eigenaar ziene eigen zönnen stuurn, slogen ze dén dood, want dat was jo de erfgenaam.

No is den wiengaard van ons, dachten ze, kö-w der met doon en laoten wat wi’j wilt.

En zo ging ’t helemaols mis.

’t Geet ons ok mis as wi’j denkt dat wi’j eigenaar van de wereld bunt, van alles wat der greuit en bleuit, van delfstoffen, grondstoffen, van het land, van de dieren.

As wi’j denkt dat wi'j der met könt doon wat wi’j wilt.

Want dan denke wi’j vake allene an onszelf, an wat het ons breg, denke wi’j op de korte termijn.

Dan is den ander, den der ok van met wil metgenieten, dén der aevenvölle recht op heft, een tegenstander, een concurent.

Afblieven, zeggen wi’j dan, is van ons en eigenlijk van mi'j.

In de Biebel laere wi'j dat wi'j geen eigenaar bunt. Dat alles God heurt. En dat wi’j rentmeester, verzorger bunt.

A-w zo naor de dinge, naar de natuur, naor de welt, naor onszelf en de ander laert kieken, dan zal dat völle maer vrae gevven.

Dan kö-w völle makkelijker delen, en zo maer, as alle mensen samen, genieten van dat heel völle wat ons is toevertrouwd.