Film uit Nijmegen laat zien hoe dat werkt in je hoofd: autisme

De Nijmeegse reist van hot naar haar sinds haar film Mind My Mind voor het eerste te zien was in Brussel. 'Daar won ie de publieksprijs gelijk', vertelt Floor Adams nog ietwat beduusd van al het succes. 'Toen heeft ie gedraaid op Go Short, hier in Nijmegen. Daar won hij ook de publieksprijs. En ik kom net terug uit New York. Het is gewoon heel erg een trein waar je in zit nu. Dus het dendert een beetje door'.

Daar sta je dan, als filmmaakster. Naar aanleiding van een idee waar je ooit in je eentje aan begon en uiteindelijk met 60 mensen aan werkte. Tussen de glitter en glamour. En dan doet Whoopy Goldberg een publieksgesprek met je en is zij enthousiast over wat jij hebt bedacht. 

'Ja', zegt Adams net een paar uur eerder weer geland op Nederlandse bodem. 'Dat je dan even zo'n dikke knuffel krijgt van zo'n ontzettende grootheid, zeg maar. Ja, dat is wel gek'.

Floor gaf jarenlang animatie-les aan jongeren met autisme. Zo werd het idee voor de film geboren. Een van die studenten vertelde haar over het Japanse metro-systeem. Hoeveel metro's daar zijn. Hoe de haltes heten. Hoeveel suïcidepogingen er zijn. Dat fascineerde Floor mateloos. Hoe werkt dat dan in je hoofd?

'Maar aan de andere kant kon hij niet zijn huiswerk onthouden, hij kon niet zijn dagelijkse dingen plannen. Dus, ja wat heb ik nu aan zo'n 'kwaliteit'? Dat ik dat kan, terwijl ik heel veel dingen niet kan', illustreert Adams de frustratie. Ze ging op onderzoek uit en verwerkte verhalen van met mensen met autisme in het script.

Hoofdpersonage Chris in haar film is niet bezeten van het Japanse metrosysteem, maar van modelvliegtuigjes in elkaar zetten. In zijn hoofd zit Hans, een mannetje dat alle informatie en prikkels verwerkt. Die is alleen rustig als Chris met zijn modelvliegtuigjes bezig is. Maar meestal, is ie in paniek.

Na het filmfestival in New York is Floor 1 dagje thuis in Nijmegen en dan volgen Stuttgart en een festival ergens in Noorwegen. Slopend is het. Ze schiet in de lach. Wallen onder de ogen. 'Ik moet er van genieten zeggen ze, hè? Maar ik ben hartstikke moe. Echt.' Met een verse jetlag reist ze de volgende ochtend alweer af naar Duitsland.