Sinterklaassurprise brengt kunstenaar in Zutphense beeldhouwster naar boven

De Franse Maïté Duval ontmoette haar half Nederlandse man in Frankrijk en werd hoteldebotel verliefd op de kunstenaar. Een paar jaar later konden ze voor een paar maanden wonen in een huisje van zijn oom in Nederland en ze is nooit meer weggegaan hier. Ook niet toen haar man bijna 20 jaar geleden overleed.

Maïte was de muze van haar man en hij moest haar om zich heen hebben om te kunnen schilderen. Ze had zelf als kind/jonge vrouw ook een ambitie om te tekenen en schilderen, maar de kunstacademie zat er voor haar niet in. ‘We woonden op het platteland en daarvoor zou ik op kamers of internaat hebben moeten gaan en dat was simpelweg te duur voor mijn ouders.’

Maar de droom bleef. Naast de man werd ze ook verliefd op de kunstschilder die Thierry Rijkhart de Voogd, was. Als zijn muze was ze passief, inactief. Ze poseerde voor hem. En ze wilde zich als kunstenaar ook niet op zijn terrein begeven.

Pas toen ze ook ging poseren voor een andere kunstenaar – een beeldhouwer – vond ze haar droom terug. Door een sinterklaassurprise… ‘Ik had gehoord van de Nederlandse traditie van een surprise maken voor Sinterklaas en het leek me leuk om een surprise te maken voor mijn man. Dus ik ging naar die beeldhouwer en vroeg hem om wat klei. Daarvan maakte ik mijn eerste portret van onze jongste. Mijn man vond het prachtig ‘un petit Rodin’, noemde hij me. En vanaf dat moment had ik mijn kunst gevonden.’

Ze boetseert uit klei. Ze houwt niet uit steen. ‘Ik creëer. Ik bouw van binnen naar buiten.’ Ze werkte in het begin veel in opdracht voor allerlei instellingen. Maar daar is ze mee gestopt. ‘Je bent toch beperkt door de plek waar het moet komen. En het budget. Maar vooral door de tijd. Je wordt als kunstenaar altijd pas op het laatste moment gevraagd. Dan is het ziekenhuis af en dan denken ze: o, een kunstwerk is mooi hier. En dan moet het snel af. Dat werkt niet voor mij. Nu werk ik gewoon voor mezelf en dat verkoop ik aan particulieren die het mooi vinden.’

Duval maakt voornamelijk vrouwenbeelden. ‘Vrouwen zijn mijn wereld’, zegt ze zelf. ‘ik vertel met mijn beelden over mezelf. Ik heb soms ook wel andere modellen, maar meestal poseer ik voor mezelf. Dan ga ik voor de spiegel staan en kijk naar de gevoelens die boven komen. Dat is heel belangrijk: een goed beeld is gemaakt uit inhoud, vorm en idee. Al mijn beelden zijn eigenlijk een zelfportret. Van mij als vrouw, als moeder.’

Ze kan moeilijk zeggen welk beeld haar het dierbaarst is. ‘Het laatste dat ik gemaakt heb’, zeg ik altijd. Ik wil altijd mensen verrassen, mezelf verrassen. Ik doe altijd het beste wat ik kan. Ik vind het ook altijd heel moeilijk als de mal die ik heb gemaakt dan naar een bronsgieterij gaat. Dan vind ik dat ik weer moet beginnen aan iets nieuws, maar dat kan ik dan gewoon niet. Dan ben ik steeds bang dat het nooit zo goed kan worden als het laatste beeld dat ik gemaakt heb. Het is eigenlijk wat schrijvers ook hebben; een soort writers’ block.’

Ze mist daarin haar man die 20 jaar geleden overleed. Op zijn graf in Zutphen staat een van haar beelden. ‘Hij was mijn zielsverwant in de kunst en ik mis hem nog steeds. Wij werkten vaak tegelijk. Ieder in z’n eigen atelier. En als ik dan bijna klaar was met mijn beeld riep ik hem. Hij kon precies zeggen wat er nog miste. Of dat er niets miste en dat het gewoon klaar was. Die bevestiging dat ik het nog steeds kan, die bevestiging van hem mis ik nog altijd.’