Nieuws

Zin in Zondag | De dominee komt voorbij | Michael-Dominique Magielse

Pelgrimeren. © David Meulenbeld
Pelgrimeren.
Luister hier naar het fragement
Ik wil een ervaring met u delen die mij erg geraakt heeft. Afgelopen zomer ben ik samen met medebroeders vanuit ons klooster in Huissen, via Nijmegen naar Rotterdam gelopen. Een tocht van zo’n 120 kilometer is zes dagen. Elke dag liepen we van geloofsgemeenschap naar geloofsgemeenschap waar we gastvrij werden ontvangen, voor een lunch, avondeten, ontmoeting en een bed en douche. Elke keer op een andere plek dus ook met andere mensen.
Het was niet zomaar een voettocht, het was een pelgrimage, een bedevaart. Wellicht kent u bedevaartsplaatsen zoals Kevelaer net over de grens bij Nijmegen waar jaarlijks duizenden Nederlanders komen, of Lourdes in Frankrijk om een andere Mariabedevaartsplaats te noemen. Nu was voor onze pelgrimage niet bedoeld om specifiek naar een plaats van een heilige te gaan. Onze voettocht had een ander doel.
Op de eerste plaats wilden wij letterlijk in het voetspoor treden van de H. Dominicus die in zijn tijd, de dertiende eeuw, een paar keer Europa te voet doorkruiste om te ijveren voor zijn missie: de verkondiging van het evangelie. Te paard gaan vond hij maar luxe. In dat licht was voor ons 120 kilometer eigenlijk peanuts. Een tweede reden was dat in Rotterdam ons een nieuwe missie wachtte, een nieuwe gemeenschap van broeders midden in die grote stad met zijn Maas met imposante bruggen en hoge gebouwen. Een transitie maken van Huissen naar Rotterdam, daar moet je even de tijd voor nemen. Een medebroeder zei het treffend: ‘de ziel reist te voet’. Met andere woorden, het duurt even voordat die op z’n plaats aankomt.
Deze tocht gaf ons dus de mogelijkheid om in de eerste dagen wat afstand te nemen van de tijd in Huissen om vervolgens toe te leven en te lopen naar onze nieuwe plek. In ons kielzog liepen er iedere dag andere tochtgenoten mee en elke dag ontmoetten we dus ook andere mensen. Hoewel een en ander voorbereid was en we vooraf diverse contacten hadden gelegd, was het toch ook een beetje leven van wat komt, van wie en wat je onderweg tegenkomt en hoe dat uitpakt.
Wat mij daarin vooral getroffen heeft is enerzijds de enorme gastvrijheid en alle hartelijkheid die daarmee gepaard ging. Ongelooflijk veel mensen in parochies of andere gemeenschappen haalden alles uit de kast om ons een warm welkom te bieden en eten, drinken en een bed ter beschikking te stellen. Geheel belangeloos. Anderzijds waren er de vele ontmoetingen en gesprekken onderweg en in de gastgezinnen. Zo werd leven van wat komt, leven van de genade die ons ten deel viel. Het overkwam ons en we hebben ervan genoten. Het heeft mij geleerd te vertrouwen op het goede en op de beste intenties van de mensen zonder dat ze er per se iets voor terug willen.
Het heeft mij ook (opnieuw) doen ervaren dat Gods genade werkt door mensen, in hoe ze met je omgaan, wat ze voor je overhebben en in het vertrouwen dat ze in schenken, onder meer in de persoonlijke gesprekken. Het motto van de pelgrimage was ‘In vurig vertrouwen’, voor mij was het een les in vertrouwen op Gods genade. En dat stemt tot dankbaarheid. Psalm 136 drukt het mooi uit: “Brengt dank aan de Heer want hij is genadig, zijn liefde duurt in eeuwigheid.”
💬 WhatsApp ons!
Heb jij een tip of opmerking voor de redactie? Stuur ons een bericht op 06 - 220 543 52 of stuur een mail: omroep@gld.nl!