Annemiek van Vleuten zit ondanks winst nog niet op haar oude topniveau

De 36-jarige wielrenster uit Wageningen won de prestigieuze Strade Bianche nadat ze terugkwam van een zware knieblessure. 'Dat heeft me zeker verrast, ik reed iedereen eraf op de één-na-laatste klim. Het klinkt een beetje raar, maar ik heb niet het idee dat ik op mijn oude topniveau zit. Doordat ik zoveel extreme trainingskampen heb gedaan, heb ik wel veel inhoud, waardoor ik één van de sterkeren ben. De Strade Bianche was een zware koers en door die inhoud kon ik het verschil maken in de finale. Eigenlijk ongelooflijk. Als de koers wat rustiger zou zijn en we gaan één keer hard een klim op knallen, die topvorm heb ik nog niet te pakken. Daar moet ik nog aan werken. Maar ik herstel heel goed in een koers. Ik had niet gedacht in Het Nieuwsblad en de Strade Bianche aan de start te staan. Maar in Het Nieuwsblad ging het zo goed, dat ik wist dat ik niet hoefde te knechten in de Strade Bianche en voor het podium kon gaan.'

'Sinds de Ronde van Vlaanderen in 2011 heb ik nooit meer een voorjaarsklassieker gewonnen. Dat is acht jaar terug. Ik ben eigenlijk nooit zo goed in het voorjaar. Ik ben normaal een renner die echt doorgroeit. De koersen die ik voor mijn val op mijn lijstje had staan, zijn weer terug. De Strade Bianche stond daarop, maar ook de Ronde van Vlaanderen, de Amstel Gold Race, de Waalse Pijl en Luik-Bastenaken-Luik. Daar ben ik op gefocust.'

Van Vleuten zit weer op ruim tweeduizend meter hoogte. 'Dat doe ik echt met het oog op die wedstrijden. Ik kan hier zeker nog een stapje zetten. Het is nu wel lastiger. In februari was het hier supervol met wielrenners die in het hotel zaten. Ik mocht een aantal keren mee met Lotto Visma. Ik had ook veel aanspraak, Sunweb zat hier ook. Toen ik hier terugkwam, zat alleen Gasparotto hier. Maar die was na twee dagen al weg. De eerste tien dagen waren vrij rustig. Gelukkig ken ik de mensen van het hotel hier wel goed, waardoor ik me toch wel thuis voel.

'Ik moet mezelf nu laten afzien. De vorige keer kon ik af en toe aanhaken bij de mannen. Dat maakt het iets afwisselender. Maar toen ik het weer zag in Nederland, was ik toch wel blij dat ik hier zat om de puntjes op de i te zetten. Nu de Tirreno en Parijs-Nice zijn afgelopen, komen er weer wat meer wielrenners. Makkelijker om even buiten mijn comfort zone te rijden als anderen je dat opleggen. De tijdritfiets is mee en als ik daarop rijd, heb ik mijn regenboogtrui aan. Natuurlijk ben ik daar trots op en dat verzacht de harde trainingen die je soms moet doen op de tijdritfiets.'