Fotograaf Annie van Gemert: 'Zijn deze kinderen beschadigd door de oorlog? Of juist niet?'

Via Vluchtelingenwerk lukte het om de kinderen te vinden. ‘Het persoonlijke contact is dan belangrijk',zegt Van Gemert.  'Dat merk ik ook bij andere groepen die ik fotografeer. Voor de portretten van boerengezinnen die ik onlangs maakte ben ik gewoon op de bonnefooi langs gegaan bij boeren. Ik heb gewoon aangebeld. En dan maak ik vaak nog niet meteen foto’s, maar dan is het persoonlijke contact er en dan is er vertrouwen.’

Zo gaat het vaak bij Annie: ze komt haar inspiratie gewoon tegen. ‘Je moet niet gaan proberen te bedenken. Dat werkt vaak niet.’

Bij de portretten van vluchtelingenkinderen was het dus wel iets anders. ‘Maar ik zie daar dan wel een uitdaging in om moeilijk toegankelijke werelden binnen te komen. Bij die vluchtelingengezinnen was het soms moeilijk, maar ik heb heel bewust die kinderen betrokken in hoe we het gingen doen. Dat hielp. Zo vroeg ik een keer bij een familie die ik aan tafel wilden fotograferen: weten jullie hoe je wil gaan zitten? En toen ging er een spontaan op de tafel zitten. Dat is mooi: dan heb je opeens een originele setting en het is niet opgelegd.’

Wat ze wil bereiken met haar foto’s? ‘Nou het is wel mooi als het verbazing, vragen oproept. Zijn deze kinderen nou wel of juist niet beschadigd door de oorlog? Ik heb bewust de kinderen met hun ouders of broers en zussen gefotografeerd. Ze hebben die vlucht samen gemaakt. De ellende, en misschien ook de mooie momenten, samen meegemaakt. Dat maakt een familie ook heel hecht. Dat wil ik in zo’n foto tot uitdrukking brengen.’