Zin in Zondag | De dominee komt voorbij | Marije Klein

Luister hier naar het fragment

Kijken we wel genoeg tijdens het luisteren?

‘Luister je wel naar me?’

‘Hmm hmm.’

Mijn lieve, pittige puberdochter knikt in het voorbijgaan. Ze luistert naar me. Zegt ze. Iets in mij zegt mij dat dat niet helemaal klopt. Ze ziet er niet uit of ze luistert. Ze kijkt op haar telefoon en knikt bijna automatisch op mijn vraag. Ik stel hem natuurlijk niet voor het eerst. ‘Luister je wel naar me?’ is misschien wel één van de meest gebruikte standaardzinnen in ons huis.

In dit geval probeer ik mijn dochter uit te leggen dat ze vanmiddag even haar eigen boontjes moet doppen, omdat alle andere bewoners van ons huis pas laat thuis zijn. Mijn knappe dochter is 17 en kan natuurlijk prima voor zichzelf zorgen, maar gewoon voor de zekerheid, wil ik dat ze weet dat ik er vanmiddag niet zal zijn. Pubermeisje heeft net een boterham gesmeerd, die ze met haar vrije hand naar binnen werkt. Haar ogen blijven strak op haar telefoon. Haar schooltas staat klaar. Die had ze gisteren al gepakt. Als ze twee happen heeft genomen kijkt ze omhoog, wetend dat er een vervolgvraag komt; ‘wat heb ik dan net tegen je gezegd?’

‘Je bwent er niet wanawond’. Met volle mond herhaalt ze in vijf woorden mijn boodschap. Nu knik ik. Drie keer slikken later gaat ze verder. ‘Maar dat geeft niet mam, ik heb toch gisteren al gezegd dat ik vanavond met de meiden van het voetbal ga eten? We koken allemaal wat, ik heb beloofd pastasalade te maken.’

‘O lekker, maak je wat extra voor me?’

Langzaam dringt het tot me door dat ikzelf dus degene was die niet goed luisterde. Niet mijn stoere puber. Zij had niet alleen mijn boodschap gehoord, maar liet mij ook gewoon zien dat ik me helemaal geen zorgen hoefde te maken. Deze dame zorgt prima voor zichzelf. En dat had ze me gisteren al verteld. Blijkbaar luisterde ik toen even niet.

Onderzoek op alle vlakken wijst uit, dat luisteren goed is in relaties. Echt luisteren dan. Recent onderzoek wijst zelfs uit dat het goed is voor je gezondheid als er naar je geluisterd wordt. Je kan er tien jaar langer door leven. Dat weten we wel. Maar kijken we wel genoeg tijdens het luisteren? Zien we wel wat de ander écht antwoordt? En kijk ik wel genoeg naar mijn eigen boodschap? Heeft mijn boodschap wel zin? Want waarom zou je naar me luisteren, als ik alleen maar onzin vertel?

Ik besluit iets minder vaak mijn standaardvraag te stellen en wat vaker te kijken tijdens het luisteren. Terwijl ik in gedachten mijn agenda van vandaag doorneem, hoor ik nog net op tijd op de achtergrond de prachtige, zelfstandige puber roepen. ‘Maham! Luister je wel naar me? Ik ga!’