Zin in Zondag | De dominee komt voorbij | Jolanda Fennema Strijk

Luister hier naar het fragment

Soms zou ik willen dat dingen mij niet opvallen. U zult zeggen: ‘Wat zeg je nu?!’ Het is toch juist goed als je oog hebt voor de dingen, voor de mensen en de gebeurtenissen om je heen? Ja, dat ben ik met u eens. Ik ben er zelf een voorstander van dat we wat minder met onze eigen dingen bezig zijn en oog hebben voor de wereld om ons heen. Ik zie te vaak dat een hond op zijn baasje staat te wachten, omdat die niet ziet dat hij al klaar is, omdat het scherm van zijn telefoon meer aandacht vraagt. Kortom: “Ik ben wel een voorstander van bewust aanwezig zijn in het moment en in je omgeving.” Maar waarom dan toch die opmerking dat ik zou willen dat dingen me niet opvallen. Omdat het me vaak raakt, intens raakt en me een gevoel van machteloosheid geeft. Een tijdje geleden fietste ik achter een man die ik net iets ouder schat dan mijzelf. Een snelle blik leerde mij dat hij zich graag goed verzorgde. Mooie kleding, merkkleding. Zijn haar goed gekamd. Gewoon goed verzorgd op een manier dat je kunt zijn dat hij het belangrijk vond. Mijn aandacht viel op zijn sokken. Hip, modieus paar gestoken in sprekende schoenen die je aandacht trokken. Opeens viel me op dat de naad op de hiel openstond. Niet bij één, maar bij beide schoenen. Ik zag ook de blote hiel, omdat de sok versleten was. Dat maakte dat ik meer dat een eerste blik wierp op de kleding. Die blik deed mij beseffen dat dit verborgen armoede was die als het ware gehuld was in een goede verpakking. Voelt u mijn machteloosheid? Wat kan ik doen als passerende fietser? Stoppen midden op straat en vragen of hij iets nodig heeft? Dat bedoel ik met dat ik het soms zo moeilijk vind dat dit soort zaken mij opvallen. Zoals een man en een vrouw die schijnbaar bij elkaar horen, maar in hun lichaamstaal uitspreken dat de verbondenheid die ze allebei zo graag wilden vasthouden er niet meer is. Ik zou ze wel wakker willen schudden en zeggen: ‘Zie je niet hoeveel hij om je geeft en hoeveel zij van je houdt?’ Dat doe je niet, dat kun je niet maken. Of dat kind dat in de vrieskou met een dikke maillot onder een

zomerjurkje naast een moeder loopt. Het raakt me en brengt me bij de vraag: ‘Wat zou Jezus hebben gedaan.’ Ondanks dat ik niet altijd iets kan doen, wil ik me hiervoor blijven openstelen. Het maakt dat ik mensen kan ontmoeten en zij mij. Die verbondenheid maakt dat ik ook de mooie dingen kan zien die mij kunnen bemoedigen. Want dan is er ook die bejaarde man die zijn vrouw een hand geeft om haar veilig van de stoeprand te laten stappen. Die man die met zijn jonge kind als trotse vader door de straat fietst en het verliefde jonge stel die zoveel liefde uitstraalt dat het een lach op mijn gezicht tovert. Ik wens jullie u die stralende liefde toe in de week die voor ons ligt