Nieuws

Brookhuis heeft weer plezier bij NEC na periode vol angst

NIJMEGEN - Vorig jaar op 7 maart werd Wilfried Brookhuis getroffen door een hersenbloeding. De 57-jarige keeperstrainer van NEC vertelt voor het eerst over zijn revalidatie, de angst en het relativeren van het leven.
'Aansluitend op de training van de eerste selectie zat ik in het krachthonk om een serietje te maken. Toen kreeg ik een barstende hoofdpijn. Ik dacht dat het wel weer weg zou trekken. Ik ging gelijk naar de fysiotherapeut Han Tijshen en die kreeg al snel in de gaten dat het niet helemaal goed was. En dat had ik ook, want het was een pijn die ik niet herkende en nog nooit had gehad. Vervolgens zijn we naar het ziekenhuis gegaan en daar werd bij onderzoeken een hersenbloeding geconstateerd.'

Zorgen over uitval

'Ik heb alles heel bewust meegekregen. Ik maakte mij zorgen over uitval, de tenen, de armbewegingen. Daar werd ik om de tien minuten op gecontroleerd. Ik ben vrij nuchter vanuit mezelf en wachtte maar af wat er ging gebeuren. Je gaat dan de molen in. Eerst röntgenfoto's, maar daar konden ze niks op zien. Daarna werd ik naar het Radboud gebracht en daar zagen ze in eerste instantie ook niks. Toen moest ik een nacht blijven en daarna is er via mijn lies onderzoek gedaan. Toen hebben ze het een beetje kunnen lokaliseren. Het zat tussen de schedel en de hersenen. Het was een aderlijke bloeding, geen slagaderlijke.'

Angst

'Ik kon van de intensive care af en werd overgeplaatst naar het CWZ, wegens plaatsgebrek. En toen ging het lichtje even uit. Mijn vrouw en kinderen waren bij me en het volgende moment dat ik wakker werd, was het vijf uur later. En is er een drain geplaatst in mijn rug, omdat de bloeding in mijn hersenen zo groot was, dat er uitvalverschijnselen kwamen. Ik heb dat niet meegekregen, maar mijn gezin en de kinderen hebben toen echt angst gehad over mijn situatie.'
Daarna begon de revalidatie. 'Ik stapte na tien dagen het ziekenhuis weer uit. Voor volledig herstel staat een jaar. In het begin was heel zwaar, het viel erg tegen. Dan word je geconfronteerd met jezelf. De eerste weken sliep ik zestien uur per dag. Na een activiteit ging ik meteen liggen. En het korte termijn geheugen was moeizamer, maar dat werd snel beter. In het begin had ik nog wat uitvalsverschijnselen, maar dat ging snel beter. Wat ik nu nog steeds merk, is de vermoeidheid. Ik zit nog steeds in mijn opbouwschema, maar het doel van de revalidatie is terugkeren in mijn oude functie.'
Jij krijgt dit geen tweede keer
Wilfried Brookhuis
De angst dat het weer zou gebeuren, hield de keeperstrainer ook bezig. 'Dat is het eerste waar je aan denkt. Dus heb ik dat gevraagd aan een neuroloog. Hij zei: 'Jij krijgt dit geen tweede keer'. Het feit dat het een aderlijke bloeding is geweest en dat ze alles onder druk hebben gezet, betekent dat het een zwakke plek was. Maar ik hoef er niet bang voor te zijn. Ik vroeg de neuroloog of de kans groter was dat hij het kreeg of ik. Hij zei dat het klopte. Dus zo kon ik het afsluiten.'

Anders in het leven

Wilfried Brookhuis is dit seizoen werkzaam in de opleiding van NEC, onder meer met de keepers van de A1 en de beloften. 'Toen ik weer het veld op ging, merkte ik toch de impact. Je staat toch iets anders in het leven. Maar door bezig te zijn met die jongens, kwam direct de gedrevenheid bij mij weer boven. De wil om spelers, of in dit geval keepers, beter te maken.'
'Ik heb een onderwijsachtergrond en het omgaan met jonge mensen en die zichzelf laten ontwikkelen, vind ik hartstikke mooi om te doen. En nu met de jeugd kan ik mijn ei daarin ook helemaal kwijt. Ze moeten wel vanaf het moment dat ze het veld opkomen het maximale eruit willen halen. Ik ga niet voor de zes, we gaan uit van een de tien. En dan wordt het misschien een acht of een negen. Op het moment dat ze tevreden zijn met een zes, zullen ze nooit naar een zeven gaan.'

Eindigheid van het leven

Terugkeren op de club was toch wel onwerkelijk. 'Het was in eerste instantie heel vreemd. De medewerking vanuit NEC in het hele herstel was geweldig. Remco Oversier heeft altijd contact met mij gehouden. Heel veel mensen, zoals Leen Looyen, hebben mij echt een warm bad gegeven. Toen ik voor het eerst een training ging bekijken, zag ik hoe Gabor Babos mijn rol had overgenomen. Alles gaat gewoon door. Dat was geen schok, maar wel een bevestiging dat het leven hier op aarde beperkt is. En daarin moet je de dingen doen die je zelf belangrijk vindt. En dan kom je wel uit bij je gezin en je kinderen. Je beseft de eindigheid van alles.'