Zin in Zondag | De dominee komt voorbij | Henk Overdijk

Luister hier naar het fragment

Sommigen vinden het een wat eigenaardige hobby, maar er zijn veel -hoofdzakelijk mannen- die het doen… Toch kijken mensen wel eens vreemd op als ze je bij het uitoefenen van deze hobby betrappen… ‘Wat is dat voor rare snuiter?’ ‘Wat doet die vent daar?’ ‘Zou ie wel helemaal honderd zijn, of voert hij iets in zijn schild?’ ‘Je hoort vandaag de dag zulke gekke dingen, hij zal toch geen aanslag beramen?’ Soms voel je de wantrouwende blikken van medemensen in je rug prikken…

Het hangt er ook erg van af wáár je het doet… Zelf, ja, ik ben er óók zo eentje, zelf doe ik het het liefst op een eenzame plek. Ergens in het buitengebied, waar zo min mogelijk mensen langs komen, liefst geen één… Het probleem is wel een beetje dat de mooiste plekjes bij gelijkgestemden bekend zijn. Er komen dus regelmatig tóch mannen met hetzelfde doel.

Soms houden die discreet afstand, dat heb ik eerlijk gezegd het liefst. Ik moet al genoeg praten in mijn werk. Maar er zijn er ook die uitgebreid vragen wat er voorbij komt, en wat je zoal hebt gezien. Het is me ook een keer gebeurd dat er eentje, een jongen eigenlijk nog, voorspelde wat er aan zou komen. Eigenlijk was ik al van plan de sessie te stoppen, maar wat volgens hem gebeuren zou wilde ik ook wel zien. Hij wist het zeker, het kwam er aan, dus ik ben langer gebleven…

Dat liep helaas op een teleurstelling uit: het was gewoon dertien in een dozijn, niets speciaals. Tja, ook dat soort decepties moet je kunnen managen, maar het maakt een mens natuurlijk wel sterker, het leven is nu eenmaal niet altijd een lolletje.

Nu denkt u misschien: wat is dat voor hobby, van die dominee? Iets waar vooral mannen voor gaan, en de kerk had vóór ‘me too’ toch al een beetje een dubieuze naam, is dat allemaal wel in de haak?

Ik kan u geruststellen. Het is een alom gerespecteerde tijdsbesteding. Er zijn verenigingen van liefhebbers, er zijn tijdschriften die open en bloot in de winkel liggen, er zijn websites, en je hoeft er niet eens het ‘dark-net’ voor op... Bovendien zijn het mensen, ja, hoofdzakelijk mannen, dat dan weer wel, uit alle lagen van de bevolking, die zich met deze hobby bezig houden.

Als je over de juiste contacten beschikt spot je soms bijzondere zaken, anders heeft het soms ook iets weg van vissen: je moet maar lijdzaam afwachten wat je vangt…

Zo is dit misschien wel een metafoor, een beeldspraak voor het leven. Globaal weet je zo ongeveer wel wat het leven te bieden heeft, maar of het concreet zo zal gaan staat altijd te bezien. Teleurstellingen en tegenslag gaan aan niemand van ons voorbij, hoop en verwachting hebben we dan ook hard nodig. Soms ben je blij met iets onverwachts, maar het kan ook zijn dat je eindeloos moet wachten, en dat niet gebeurt wat jij hoopt en wenst. Het leven komt soms tot ons als een rijk geschenk, maar ook wel eens als een bikkelharde opdracht, die je doet zuchten en steunen.

Nu schiet me zo’n oud versje in het hoofd: ‘Ga niet alleen door ‘t leven...’ Dat zongen onze voorouders, maar misschien hebben wij het wel méér nodig dan zij, in deze ingewikkelde en soms zo onherbergzame wereld waarin wij leven. Misschien is het ook voor ons zo gek nog niet om het gewoon te wagen met God, om Hem te zoeken, en met Hem ook die gemeenschap, die kerk of gemeente, waar je elkaar kent en gekend wordt. Want in je eentje is het leven wel een heel zware last, er zijn maar weinig schouders die die last kunnen dragen...

En die hobby van mij? Dat is de trein... Met het fototoestel aan het spoor staan. Afwachten wat er komt, dikwijls voorspelbaar, maar vaak ook niet. Het lijkt het leven zélf wel. Maar boven het échte leven staat geen starre dienstregeling... Boven ons leven staat een liefdevolle God.