Dochter Koos Alberts: 'Ik start elke dag met muziek van hem, ik kan hem zo oproepen'

Tijdens de crematie werd er voor de laatste keer geapplaudisseerd voor Koos. 'Dat was heel erg mooi', vertelt Christa. 'Dat iedereen bij het laatste nummer ging staan en dan als afsluiting het allerlaatste applaus, alsof 'ie nog op het podium stond. Applaus heeft hem heel erg geholpen om door te gaan na zijn ongeluk. Dat er zoveel mensen nog kwamen bij de concerten en dat 'ie niet achter de geraniums hoefde te gaan zitten.'

Was er daarom ook zoveel ruimte voor zijn fans om afscheid te nemen? 'Mijn vader vond het altijd heel erg belangrijk dat je in goede en slechte tijden aan je fans dacht. Dus al waren we op vakantie, als iemand een handtekening wilde was dat geen probleem en ook met hem op de foto mocht altijd. Hij heeft ook altijd gezegd: als er ooit iets gebeurt, dan wil ik dat de fans de gelegenheid krijgen om afscheid te nemen.'

Zijn fans kwamen dan ook overal vandaan tijdens het afscheid, zelfs hele bussen uit België.

'Op zich gaat het goed', vertelt Christa over hoe het met haar en haar moeder gaat. 'Het is natuurlijk een hele hectische tijd en je weet ook niet wat je overkomt. De eerste weken ben je natuurlijk heel veel aan het regelen en straks begint het verwerkingsproces. Mijn moeder is niet anders dan anders, die is sterk. Klein maar dapper.'

'Ik start elke ochtend met een cd van hem, lekker gewoon in huis. Dus wat er ook gebeurt, ik kan hem zo oproepen. Ik denk dat hij voor heel veel mensen heel veel heeft betekend in het doorzetten en het niet opgeven bij tegenslag. En voor ons laat hij natuurlijk een enorme leegte achter, want hij had zo enorm veel liefde en geloof in zijn kinderen en kleinkinderen... voor ons is het een enorm gemis.'

'Hij deed zich niet anders voor dan hij was. Hij is altijd met beide benen op de grond blijven staan, of blijven zitten. En hij is nooit vergeten waar hij vandaan kwam. Bekende mensen zijn ook gewone mensen, maar hij straalde echt uit: doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg.'

Christa Krommenhoek heeft zelf ook veel tegenslag gekend. Ze kreeg in 2006 een ongeluk. Of zoals ze zelf schrijft op haar website: 'En toen was er ineens een dag dat het leven ‘STOP’ zei. Door een heftig auto-ongeluk ging het licht, figuurlijk gesproken, drie maanden lang uit.'

Ze vond afleiding in het schrijven en is nu ook bezig aan een boek. 'Ik heb vorig jaar al een boek geschreven met columns over het leven. En toen hij in het ziekenhuis lag vroeg hij: Ga je een dagboek schrijven over mij? Toen zei ik, misschien wel, maar moeten we dat niet samen doen? Dus dat plan was er, om als hij uit het ziekenhuis kwam, dat te gaan doen.' 

'Ik ben vorige week alleen begonnen en dat boek gaat er volgend jaar komen. Samen schrijven was natuurlijk nog veel mooier geweest, maar ik leer mensen bij Life of Chrisje hoe ze moeten omgaan met hun verdriet en dat schrijven daarin helpt. Dus eigenlijk doe ik nu hetzelfde; ik schrijf het van me af.' 

Koos Alberts kreeg postuum nog de BUMA Helden Oeuvreprijs, die voor het eerst uitgereikt zou worden: 'Ja, die was hem al toebedeeld toen hij nog in leven was. Ik denk dat het de week ervoor bekend was geworden, maar nog wel in het geheim natuurlijk. Hij is vrijdag overleden en maandag is de prijs uitgereikt. Ik denk wel dat hij trots geweest zou zijn, dat het een soort van erkenning was, maar eigenlijk was de erkenning dat de fans zijn platen kochten. Dat was voor hem eigenlijk al genoeg.

Koos vond het levenslied belangrijk. Hij heeft ook de Koos Alberts Award in het leven geroepen. Die is begin dit jaar voor de derde keer uitgereikt. Koos nomineerde de artiesten altijd zelf en had daarbij ook oog voor regionaal en jong talent. Wat gaat er nu met de Koos Alberts Award gebeuren nu hij er niet meer is? 'Ik weet het niet zeker. Aan de ene kant kan het best zijn dat degenen die dat mede organiseerden dat nu door blijven doen, maar aan de andere kant kan ik me ook voorstellen dat mijn moeder nu zegt: Het is goed zo. Dus dat weet ik niet.'