Zin in Zondag | De dominee komt voorbij | Bram Grandia

Luister hier naar het fragment

Afgelopen maandag overleed een goede vriend en collega , ds Henri Veldhuis uit Culemborg. Hij overleed op zijn wandelvakantie in Engeland aan een hartaanval. Als vrienden zoeken we elkaar op, bellen elkaar, troosten elkaar, delen onze verbijstering en ons verdriet. Ik ging naar Henri’s website en las zijn laatste columns en teksten. Een van mijn gedachten afgelopen week was: Laten we zijn website in de lucht houden als een geïnspireerd document van een betrokken en kritische predikant. Laat zijn stem blijven klinken, juist nu hij gestorven is.

Ik kreeg een mooi boek in handen met teksten van een andere collega, de Vrij- Evangelische predikant Bert Louwerse uit Velp. Hij overleed 4 jaar geleden heel plotseling. Ik kende hem uit mijn werk bij het IKON-Pastoraat. Bert was als voorzitter van een interkerkelijk besturenoverleg heel betrokken bij het opkomen voor slachtoffers van seksueel misbruik in pastorale relaties. Hij wilde dat er in alle kerken goede protocollen zouden komen. Hoe actueel denk ik als kijk naar de discussies over transparantie binnen de gemeenschap van Jehovagetuigen. Hadden ze maar een Bert Louwerse in huis.

Een van Berts leerlingen, Leo Mietus, heeft het initiatief genomen om teksten van Bert te bundelen. Dat heeft geleid tot een mooi boek met de titel ‘Weggaan en toch blijven’. Bert is gestorven, maar hij komt aan het woord in zijn teksten. Hij ging, maar bleef toch. In het mooie boek over hem brengt Bert zelf ook mensen die gestorven zijn weer tot leven, bijvoorbeeld in het verhaal : Hij was tuinman.

‘Albert heette hij. Hij was tuinman op een landgoed van een Twentse textielbaron gelegen tussen Enschede en Haaksbergen. Hij woonde samen met Annie en hun hondje in de tuinmanswoning op het landgoed. Ze hadden een fornuis in de kamer. Daar stond altijd een pot koffie op te pruttelen. Pukkie, het hondje lag altijd onder het fornuis. Onderdeel van het – niet bijster hoge salaris- was het stukje grond aan de rand van het landgoed, dat Albert als eigen groentetuin mocht gebruiken. Het was een feest om daar met hem naar toe te gaan. Altijd fluitend en zingend

liepen we langs een bospaadje naar de rode bessen, de bietjes, de sla en de bloemen. Dat ging goed samen, de liederen van Johannes de Heer en de bloemen. Want wie het over Albert had, had het over bloemen. Hij hield van Annie, van zijn hondje. Hij hield van zingen en van zijn bloemen. Je ging nooit zonder dahlia’s, floxen of chrysanten terug naar huis. En Annie pakte ook nog vlug wat –door Albert net geoogste- worteltjes in.

Hij was lid van het zangkoor. Elke dinsdag, weer of geen weer, fietste Albert twaalf kilometer heen en twaalf kilometer terug om te zingen in het koor. Elke zaterdag legde hij weer fluitend dezelfde afstand af, maar dan met zijn fietstassen vol bloemen. Eenmaal in Enschede aangekomen stopte hij bij een of twee adressen om mensen met bloemen te verrassen en dan ging hij naar de kerk om zijn bloemen te schikken. Op feest- dagen waren er tuilen met bloemen die aan de zijspanten in de kerk waren opgehangen. Het verhoogde de feestvreugde in de kerk. Dat Albert van God hield merkte je als hij zijn baspartij zong in het koor en je zag het aan de bloemen.

Het is al lang geleden. Annie ging niet naar de kerk. Ze wonen inmiddels al lang samen in de tuin van God. Want wat zou Albert daar zonder zijn Annie moeten doen? En een fornuis is er ook, want waar zou pukkie anders moeten slapen? Als ik aan vrienden van God denk, denk ik aan Albert Kok.’ Aldus Bert Louwerse. Ik voeg er aan toe, als ik aan vrienden van God denk, denk ik ook aan Bert Louwerse en Henri Veldhuis. Dat hún verhalen óns blijven inspireren.

Gegevens boek : Weggaan en toch blijven Bert Louwerse in woord en geschrift. Redactie Leo Mietus Uitgeverij Narratio Gorinchem 2018 ISBN 9789052634531 Te bestellen via : Bondsbureau van de Bond van Vrije Evangelische Gemeenten in Nederland te Velp . T