'De laatste witte neushoorn is een paar weken geleden doodgegaan. De wereld draaide gewoon door.'

Op een wat kleinere schaal – het Nationaal Park de Hoge Veluwe – gaat het goed. De biodiversiteit is stabiel en ze werken er elke dag keihard aan om die te verbeteren. Met grote dieren zoals de moeflon… maar ook met kleine zoals de levend barende hagedis. Die had ik nog nooit in het echt gezien. Nu wel. Ik ging met deskundige Harrie zoeken langs de randen van een ven. En na een tijdje zagen we een jong exemplaar zitten op een stuk berkenschors. Lekker in de zon. We kropen er heel dicht naartoe. En hij bleef rustig zitten. Tot hij ineens wegrende…. door het gras… in de broekspijp van Harrie. Zo’n mensenbeen is natuurlijk ook heerlijk warm. Harrie stond rustig op, schudde even heen en weer en de dappere hagedis plofte in het mos. Hij keek verbaasd om zich heen en klom toen zonder te aarzelen op mijn hand. Daar stond ik met een mini-hagedis. Een donker oerbeestje met prachtige pootjes, dat met z’n onverschrokken actie wilde zeggen: “Hé, mijn soort loopt al miljoenen jaren rond op deze aarde. Zorg er alsjeblieft voor dat dat nog heel lang zo blijft.”

Hij had het niet alleen tegen mij. Maar ook tegen jullie. We kunnen allemaal meehelpen. Door steeds weer keuzes te maken die goed zijn voor de aarde. In wat we eten. In waar we heengaan op vakantie. In alles. En niet alleen zeggen maar ook echt doen! Ik zette de hagedis weer op de boomschors. Ik vond het een mooie ontmoeting. Ik was wel blij dat het nog een jonkie was. Want gezellig op m’n hand zitten is leuk, maar levend baren doe je maar lekker bij jezelf thuis.