Zin in Zondag | De dominee komt voorbij | Ellie Smeekens

Luister hier naar het fragment

Elke dinsdag- en donderdagochtend staat in ons Arnhemse Inloophuis Sint Marten de koffie klaar. Tussen tien en twaalf uur zit de ruimte vol met bezoekers die even de deur van hun huis uit willen, een praatje willen maken, hulp zoeken of soms gewoon even rustig willen zitten in een hoekje.

Veel van onze bezoekers wonen alleen. Ze hebben vaak niet zoveel contacten.

Velen hebben het gevoel dat ze in onze samenleving niet meetellen, er niet toe doen.

Het Inloophuis is op deze ochtenden even hun huiskamer.

Lief en leed wordt gedeeld met elkaar en met de vrijwilligers die zorgen voor de koffie en de thee, maar die vooral aandacht hebben voor al die bezoekers.

Midden in de zwaarte van het leven en de hardheid van de samenleving die door veel van onze bezoekers ervaren wordt, gebeuren hier soms mooie dingen. Juist in de aandacht die mensen hebben voor elkaar. Eén van die pareltjes trof mij zo dat ik die graag met u wil delen. De namen van de personen heb ik voor deze gelegenheid even veranderd.

Jan is een jongeman van eind 20, die sinds een paar maanden vrijwilliger is bij de inloop.

Hij heeft al het nodige meegemaakt in zijn leven en heeft even tijd nodig om zichzelf weer op orde te krijgen, voor hij weer op zoek kan naar een betaalde baan. Maar ondanks dat wil hij tijd vrijmaken om iets te betekenen voor anderen. Jan is heel sociaal en invoelend.

Misschien heeft zijn moeilijke persoonlijke situatie hem wel gevoeliger gemaakt voor de moeilijke levenssituaties van anderen.

Marije komt ook zo nu en dan in het inloophuis met haar moeder. Ze is nog leerplichtig, maar het gaat niet zo goed op school. Leren is moeilijk voor haar. Daarom wordt er vooral ingezet op een werktraject met begeleiding. Marije doet daarin veel negatieve ervaringen op: een contract dat niet verlengd wordt terwijl ze het zelf zo goed naar haar zin had, verschillende afwijzingen op andere plekken, steeds maar weer wachten op de volgende afspraak, op werkbegeleiders die iets voor haar zullen doen en van wie ze vervolgens een tijdlang niets meer hoort, waardoor ze het gevoel krijgt dat er niets gebeurt en ze aan haar lot wordt overgelaten. Marije wordt er opstandig van én bouwt een muur van onverschilligheid om zich heen. Daarmee stoot ze mensen van zich af.

Het maakt haar allemaal niets meer uit, roept ze soms.

Je moet goed kijken en luisteren om te kunnen zien en horen dat het haar wel degelijk iets uitmaakt; dat ze zich graag wil ontwikkelen, wil laten zien dat ze wel degelijk talenten heeft, mee wil tellen. En ook dat ze rust wil, zelfvertrouwen, het vertrouwen van andere mensen.

Jan merkt het op. Als Marije een toets voor rekenen heeft, wat ze moeilijk vindt, stelt Jan voor om haar te helpen. En zo zitten ze tijdens de inloop samen aan tafel gebogen over het rekenboek. Marije is geconcentreerd en leergierig. Jan is geduldig en door de goede vragen te stellen, helpt hij Marije om zelf te ontdekken hoe ze die moeilijke sommen op kan lossen. En het blijft niet bij die ene keer. Ze maken een afspraak voor een volgende keer.

Die valt op een ochtend dat Jan geen vrijwilliger is omdat Marije op de ochtend dat Jan er wel is, op school moet zijn. Jan komt er speciaal voor naar het inloophuis.

Ik zie het gebeuren en word er heel blij en vrolijk van.

Er is zoveel ellende in de wereld, ik lees het in de krant, ik zie het om me heen, ik hoor het in de verhalen die mensen mij vertellen. Maar er zijn ook zoveel pareltjes; mensen die zorg hebben voor elkaar, die hun tijd en aandacht geven aan anderen vanuit een oprechte betrokkenheid. Vaak in het klein en in het verborgene. Je zou er zo aan voorbijlopen, maar deze kleine tekenen van goedheid geven mij moed en voeden mijn vertrouwen in mensen.

Om in geloofstaal te spreken: voor mij zijn dit kleine tekenen van het Koninkrijk van God, waarover Jezus in de bijbel spreekt. Dat Koninkrijk, dat visioen, van vrede en gerechtigheid, waar ieder mens meetelt en niemand buitengesloten wordt. We zijn er nog ver van verwijderd en toch kun je er soms al iets van zien, gewoon in het alledaagse leven, soms even. Houd je ogen, je oren, je hart open, opdat die kleine momenten en gebeurtenissen je niet ontgaan en je kunnen voeden met mildheid, vrolijkheid en vertrouwen.

Heeft u opmerkingen of aanvullingen op dit bericht? Mail dan met de redactie: omroep@gld.nl