Nieuws

Ina bedankt politie na dodelijk ongeluk vriend in 1990: 'Door hen kon ik verder'

'Goedemiddag, ik heb misschien een wat vreemde vraag. In januari 1990 is mijn vriend verongelukt bij de Posbank. En ik denk nog vaak aan de agenten die mij toen hebben opgevangen. Wil ze graag bedanken ondanks dat dit al zolang geleden is. Alvast bedankt.' Zo begint een jaar geleden de zoektocht van Ina Velterop uit het Twentse Goor. © Ina Velterop
RHEDEN - 'Goedemiddag, ik heb misschien een wat vreemde vraag. In januari 1990 is mijn vriend verongelukt bij de Posbank. En ik denk nog vaak aan de agenten die mij toen hebben opgevangen. Wil ze graag bedanken ondanks dat dit al zolang geleden is. Alvast bedankt.' Zo begint een jaar geleden de zoektocht van Ina Velterop uit het Twentse Goor.
En die queeste begint bij de politie, op Facebook. Jarenlang wordt ze in de eerste maand van weer een nieuw jaar overmand door die ene vraag: wie waren die politiemensen die er voor zorgden dat ze er nog is. Want na de tragische dood van haar vriend had haar leven geen zin meer. 
Hij komt op 14 januari 1990 om bij een ongeluk aan de voet van de Posbank in Rheden. Met zijn motor botst hij tegen een auto en overlijdt aan zijn verwondingen.

'Het liefst reed ik mezelf ook te pletter'

'Mijn wereld hield op te bestaan en het liefst reed ik mezelf ook te pletter tegen een muur. Het was onder meer aan de agenten te danken dat ik verder ben gegaan met mijn leven en later het geluk weer vond', schrijft Ina (52) op Facebook.
De vraag van Ina belandt op het bureau van wijkagent Wilfred van Pijkeren. Maar in de administratie bevindt het proces-verbaal van het ongeluk zich niet meer. Die gegevens worden twintig jaar bewaard. 
Toen ik zijn helm afzette, zag ik hoe jong hij was. Dezelfde leeftijd als ik destijds
wijkagente Hedy Rosendal
Van Pijkeren geeft niet op. En uiteindelijk komt hij uit bij zijn collega Hedy Rosendal die tegenwoordig in Zutphen als wijkagente werkt. Op de Facebookpagina van de politie zegt Rosendal: 'Dit was het eerste ongeval dat ik meemaakte. Het gebeurde op een zondagmiddag vlak voor een overvol pannenkoekenhuis. De motorrijder kon er niets aan doen; een automobilist had hem niet gezien. De man werd gelanceerd en belandde tegen een lantaarnpaal. Hij overleed ter plekke aan zijn verwondingen. Toen ik zijn helm afzette, zag ik hoe jong hij was. Dezelfde leeftijd als ik destijds. Dat maakte veel indruk op mij.'
Bijna dertig jaar na het tragische ongeluk op 14 januari 1990 kan Ina Velterop haar gevoel moeilijk verklaren. 'Onderbuik, intuïtie? Ik weet nog dat ik eerst dacht dat er iets met mijn vriend zijn vader was, omdat die hartpatiënt was. Maar in het ziekenhuis in Velp waar hij lag opgebaard, wist ik het meteen want ik zag zijn ouders daar.'
Hij verongelukte op het moment dat ik wegreed
Ina Velterop
Ze heeft een onbestemd gevoel, eerder die dag. 'Mijn vriend zou zijn motor van Arnhem naar Doesburg brengen, naar zijn vader. Ook ik zou naar Doesburg gaan, ik woonde in die tijd in Rijssen, maar ik ging drie kwartier eerder weg dan anders. Ik moet nu weg, zei ik. Ik moet nu naar Doesburg. Mijn moeder snapte er niets van.'
De plek waar de vriend van Ina Velterop overleed op 14 januari 1990. Foto: Google streetview
Het tragische aan alles, beseft Ina later: 'Hij verongelukte op het moment dat ik wegreed.'
De daaropvolgende gebeurtenissen trekken als een mist aan haar voorbijj. Op Facebook zegt ze: 'Bij de schouw in het ziekenhuis sloeg een agent een arm om mijn schouder. Een waardevol gebaar, waardoor ik me niet meer alleen voelde. Ik voelde dat ze er oprecht waren voor mij en me letterlijk en figuurlijk ondersteunden. Toen ze me bij mijn ouders’ huis afzetten en ik eindelijk de eerste traan liet rollen, reageerden ze opgelucht. Dat ik nog niet had gehuild was voor hen een verontrustend signaal en reden om extra goed op mij te letten.'
Ze waren voor elkaar geboren, zegt Ina. 'Hij was drie jaar jonger dan ik. We werkten allebei bij Defensie in Gilze-Rijen.' 

Meteen weer aan het werk na de crematie

Het geluk van Ina en haar vriend duurt slechts zes maanden. 'Ik heb er lang over gedaan om er bovenop te komen. Dat lag ook aan mezelf. Hij werd op vrijdag gecremeerd en ik ben maandag weer aan het werk gegaan.' Een verkeerde keuze. 'Ik heb een half jaar thuisgezeten.'
Ina pakt toch de draad weer op, met het gemis van haar maatje, een gevoel dat nooit helemaal overgaat en dat elk jaar in januari in alle hevigheid aan de oppervlakte komt. 
Tot ze een jaar geleden tegen zichzelf zegt dat ze de agenten die haar destijds hielpen moet vinden. Met hen wil praten. Hen wil bedanken.
Dankzij Van Pijkeren komt ze in contact met Rosendal. Na al die jaren heeft ze antwoord op vragen die zich in haar hoofd hadden verankerd. 'Bijvoorbeeld of hij geleden had. En het gebeurde voor dat pannenkoekenhuis. En dat zat vol. Al die mensen waren er getuige van.'
De politie heeft het bericht op Facebook over de zoektocht van Ina inmiddels verwijderd.
Tegenwoordig is Ina Velterop moeder van drie kinderen. 'Ze zijn 19, 17 en 15. De oudste, mijn dochter, zit in Oostenrijk, ze komt in april terug. Mijn man en mijn oudste kennen het verhaal. Het heeft me veranderd. Ik ben bang om te verliezen. In de tijd van voor de mobiele telefoon was ik in alle staten als iemand niet thuis was op het afgesproken tijdstip. Dat heb ik met mijn kinderen nog steeds.'