Nieuws

Zin in Zondag | De dominee komt voorbij | Jan Leijenhorst

Mien oge is op ow.
Luister naar het fragment
'Mien oge is op ow’. Vief waorde met sierlijke letters eschilderd op een
plenksken. Een sprökke op een wandbord.
Dat hing bij ons thuus an de mure, zo halverwaege de trap.
Iedere kaere as ik naor bovven leep kwam ik langs dat bordje.
As kind zei mi'j dat niks, töt ik een kaere, ik was zo'n jaor of veertiene,
vroog wat of het betekende.
"Dat is een zin uut een Psalm’, vertelln mien vader, 'uut Psalm 32.
Het betaekent dat God ons altied zut."
Dat had hee baeter neet können vertelln. Want op schole en op de catechisaotie
had ik al van alles ovver God elaerd. Dat den alles emaakt hef,
almachtig is, alles wet, alles zut.
En ik vond het helemaols gin fijn idee dat God alles zut.
Want als jongen, als puber, deed en dacht i'j wal ens dingen die neet zo
arg geleuvig bunt, um het moar ens zwak uut te drukken.
Ik wet nog heel good hoo naar of ik dat bordje vond, ton ik veur t' aerst
een vriendinnetje metnam naar baoven, naor mien slaopkamer.
Gewoon heel onschuldig wat praoten, samen huuswark maken, maor dat
bordje....
'Mien oge is op ow’ , God veulen op dat moment as een overal aanwezige
politieagent.
En nog maor al te vake wordt van God ezegt dat Hee 'van de geboden
ende verboden' is. En een liesken bi’jhöld van ow doon en laoten.
En van zo'n God werd en wordt ik bange.
Pas op: i'j mot good en braaf laeven, ieder 't ziene gevven, want
anders...
Gelukkig ken ik ok Paslm 139
1 Veur den kaorleider. Van David. Een leed op de harpe.
I’J, i’j hebt mi’j deur, deur en deur, en wet ho-k der veur stao.
2 I’j wet van mien zitten, van mien opstaon,
i’j hebt van wiedten al deur wa-k denke.
3 Mienen weg en mien rösten, i-j gaot ze nao,
thuus bu-j in al miene waege.
4 Jao, der lig mi’j nog gin waord op de tonge,
of I’J, i’j hebt ’t al helemaol deur, waor-t umme geet.
5 Van achteren en van veurten, i’j bunt um mi’j hen,
i’j legt owwe hand op mi’j.
6 Te wonderlijk is ’t mi’j, um dat te begriepen,
’t geet mi’j te hoge, ik kanne der neet bi’j.
23 Heb mi’j deur, God, deur en deur, gao nao ho-t der met mien harte
veur steet, prebaer mi’j uut, gao nao, wat mi’j ten deepste bewög,
24 kiek, of mienen weg neet doodlöp
en leidt mi’j op den richtigen weg.
….
I’J, i’j hebt mi’j deur, deur en deur, en wet ho-k der veur stao.
I’j wet van mien zitten, van mien opstaon,
Het lik aso David dezelfde kante opgeet; God den alles in de gaten hölt,
beaordelend, veraordelend.
Maor David, de dichter van psalm 139 belaeft God heel anders.
Veur um is God het wonder van 'der bi'j waene, 'vertrouwd waene', van
'geborgenheid'.
Hij struukelt haoste ovver ziene waorden as hee daorvan vertelt.
David zingt het uut dat hee zich bi'j God zo veilig veult, zo geborgen.
Want God, God steet toch an zien begin, kent um in al zien zwakheid,
kleinheid, zijn denken en doon?
Veur God hooft hee zich neet groot te hollen, veur God mag hee heel
gewoon, heel ontspannen David waen.
Want David wet één ding heel zeker: God hölt van mi'j. Ik do der veur
hem to.
5 Van achteren en van veurten, i’j bunt um mi’j hen, i’j legt owwe hand
op mi’j.
6 Te wonderlijk is ’t mi’j, um dat te begriepen, ’t geet mi’j te hoge, ik
kanne der neet bi’j.
Niets geen beoordelende, veroordelende God, maor een ‘ik bun der bi'j,
veur ow, töt steun. Ik holle van ow, zoas i'j bunt.
Reageren op dit bericht? Mail naar omroep@gld.nl