Nieuws

Zin in Zondag | De dominee komt voorbij | Jolanda Fennema Strijk

Zonder woorden ...

Luister hier naar het fragment

Hoe kan ik uitleggen wat ik doe als officier van het Leger des Heils. Is het hetzelfde werk als een dominee? Ja, er zijn veel overeenkomsten. Kun je een vergelijking maken met het werk van een geestelijk verzorger? Zeker. In mijn voorbereiding op deze uitzending merkte ik dat dat wat waarin ik u graag mee wil nemen met betrekking tot mijn werk, niet zo makkelijk in woorden en zinnen te vatten is. Dat komt misschien wel door het feit dat ik als mens heel veel heb met de woordenn: 'geloof met opgestoopte mouwen.' Woorden kunnen me raken, veel voor me betekenen of me zlefs veranderen, maar als woorden niet ondersteund worden door mijn daden in het dagelijkse leven en in mijn zijnswijze, wat hebben ze dan te zeggen? Wat is dan hun zegginskracht en betekenis. Levend in een tijd dat geloven geen vanzelfsprekendheid is die je van huis uit mee krijgt is het voor mij belangrijk om mijn woorden ook te ondersteunen met mijn zijnswijze. Het dracht mij bij 'e'en van de ingrijpenste moment in de 22 jaar dat ik dit werk mag doen. Voor dat werk verhuis ik regelmatig. Vaak naar een plaats die voor mij onbekend is. Een aantal jaren geleden mocht ik gaan werken en wonen in een plaats waar ik op school gezetten heb. Daar onmoette ik iemand die ik kende vanuit die tijd. Zoals dat gaat als je oude bekende ontmoet vraag je wat de ander nu doet. Ik hoefde niet veel te vertellen, want door mijn werk ontmoette ik hem.Dus hij wist wat ik deed. Hij vertelde vol trots dat hij bezig was met een eigen schoonmaakbedrijf. In de tijd die volgde leerde ik zijn vrouw en dochter kennen. Er volgde een leuk contact die verder ging dan de schoonmaakwerkzaamheden die hij verrichtte voor mijn werk. Samen met hem en zijn vrouw hebben we mooie dingen mogen beleven die altijd inzet waren voor gesprekken over de zin van je bestaan. Het krijgen van een dochter na een intensieve zwangerschap die zo anders liep dan de roze wolk die wij vaak kennen. Haar bijzondere genezing die we hebben ervaren als een wonder. Zijn gevecht met zijn leven. En hoe kan ik dat uitleggen in woorden. Het gevecht van je bestaan. Gaande weg ontdekte ik dat hij idere dag een strijd leverde met een verslaving. Van tijd tot tijd maakten we even de balans op, want 'e'en ding was zeker:'Hij ging voor haar en zijn gezin en wilde niet opgeven of in de steek laten. Hij wilde niet telleurstellen en vechten tegen de verleidingen die van tijd tot tijd op hem afkwamen. Hard werken en vaak met vallen en opstaan. Het lukte iedere keer weer en waren er momenten van overwinning en liede. Voor hem, maar zeker ook voor zijn vrouw. Door mijn verhuizing veranderde het contact. Af en toe waren er korte berichtjes van zijn vrouw. Door alles wat we samen hadden mogen delen was er een band ontstaan. Ik ging op in mijn nieuwe werk en woonplaats. Ik merkte dat het stiller werd. Ik schrok na een antwoord van haar op een vraag van mij naar hoe het ging. Het ging niet goed en het lukte maar niet om het weer op het juiste spoor te krijgen. Tot de dag dat ik gebeld werd en hoorde dat hij overleden was. Hij had het gevecht verloren, de handboek in de ring gegooid en kon niet meer verder. Een zelfgekozen einde, noemen we dat. De hardheid daarvan is onbeschrijfelijk voor hen die achter blijven. Ik mocht er zijn voor zijn vrouw en inmiddels drie kinderen. Woorden had ik niet, alleen een arm om om hen heen te slaan. Een zakdoek om haar tranen af te vegen. Ik kon alleen maar een naaste zijn die hielp. Zonder woorden. Dat gevoel raakt aan machteloosheid, maar ook aan bewogenheid. Ergens daar tussen mag ik er zijn voor de ander. Een helper die mag wijzen op een God die bewogen is. Nog altijd wordt ik geraakt door de woorden en de daden van Jezus. 'Toen Jezus de menigte zag, was Hij innerlijk met ontferming bewogen over hen, omdat zij vermoeid en verstrooid waren,' Dat ken ik! Dat gevoel en daar iets mee willen doen, zodat het minder goede niet het laatste woord heeft en liefde het verliest van ja, waarvan? Een verstrooid leven dat rustloos maakt? Vaak voelt het als een druppel op een gloeiende plaat en vraag ik me af of dat wat ik doe zin heeft. Zeker als ik ervaar dat het leven als zo hard, moeilijk en als een zwart gat wordt gevoeld dat mensen niet meer verder kunnen. Zelfs Jezus heeft die hardheid om zich heen ervaren. Hij koos ervoor zich niet te laten stoppen om het goede dat Hij in zich had, te delen. Er werd door mensen voor Hem gekozen om dat goede dat Hij wilde geven en te laten stoppen, maar ook om dat als voorbeeld en inspiratiebron te laten zijn. Ik heb ervoor gekozen om dat laatste een plek te geven in mijn leven. Er te willen zijn in woord en daad voor de ander samen met de Ander. Mozes verwoorden het zo mooi in een gebed gericht tot Zijn God: 'Moge de Heer, de God die aan al wat leeft de levensadem schenkt, dan iemand aanstellen die kan het volk kan leiden en de troepen kan aanvoeren, zodat het volk van de HEER niet wordt als een kudde schapen zonder herder.' (Numeri 27: 16,17) Dat is voor mij de zin van vandaag, morgen en alle dagen die gaan komen. Ik hoop samen met vele anderen, met u dat vast te mogen houden. Moge die liefde die ik daarin ervaar een verandering teweeg brengen, zodat er altijd een nieuw begin kan en mag zijn.
Reageren op dit bericht? Mail naar omroep@gld.nl