Nieuws

Henriëtte verloor zoon aan zelfdoding en helpt nu lotgenoten

In 1994 stortte de wereld van Henriëtte Koks uit Apeldoorn in. Haar 15-jarige zoon nam zijn eigen leven. Nu, 23 jaar later, presenteert ze het boek 'Verder na zelfdoding in je gezin', waarmee ze het taboe rond zelfdoding hoopt te doorbreken en nabestaanden wil ondersteunen. Ze sprak erover op Radio Gelderland bij Rob Kleijs. © Henriëtte Koks
ARNHEM - In 1994 stortte de wereld van Henriëtte Koks uit Apeldoorn in. Haar 15-jarige zoon nam zijn eigen leven. Nu, 23 jaar later, presenteert ze het boek 'Verder na zelfdoding in je gezin', waarmee ze het taboe rond zelfdoding hoopt te doorbreken en nabestaanden wil ondersteunen. Ze sprak erover op Radio Gelderland bij Rob Kleijs.
'Juriën was een jongen waar eigenlijk niks op aan te merken was', vertelt Henriëtte op Radio Gelderland. 'Toch merkte ik al vanaf zijn vierde dat er iets was, maar ik kon mijn vinger er niet opleggen.'
Kijk hier het hele interview met Henriëtte Koks. De tekst gaat verder onder de video: 
Henriëtte verloor zoon aan zelfdoding en helpt nu lotgenoten

Zeurende moeder

De jongen was hoogbegaafd en werd op school gepest omdat hij alle antwoorden wist. Toen Henriette dit aankaartte bij leraren, werd ze afgescheept als zeurende moeder. 'Hij haalde goede cijfers, dus de conclusie was dat er niets aan de hand was.'
Henriëtte bleef echter aan haar zoon merken dat er iets niet goed zat, en probeerde met hem te praten. Ze zocht ook hulp bij verschillende instanties maar daar kwam telkens hetzelfde uit: 'Ik kreeg te horen dat het aan mij lag', vertelt Henriëtte. 

'Totaal onverwacht'

Dat ging zo door tot april 1994. Op een ochtend vond Henriëtte haar zoon, levenloos. 'Er ging zoveel door me heen, je wilt niet weten wat', vertelt ze. 'Het kwam totaal onverwacht. Ik kon geen aanleiding bedenken waarom hij dit zou doen en die vraag blijft je achtervolgen.'
Twee maanden na de dood van haar zoon, vond Henriëtte een brief. Maar ook daarin stond geen oorzaak of reden voor zijn overlijden. 'Achteraf kan ik wel zeggen dat hij hoogbegaafd en overgevoelig was, want hij kon wat er met hem was heel makkelijk wegstoppen.'

'Ik heb iets niet goed gedaan'

Henriëtte ging veel lezen en zocht hulp. 'Lotgenoten vinden is niet makkelijk, want je hebt het gevoel dat je als ouder iets niet goed hebt gedaan, je schaamt je daarvoor.'
Verder gaan was voor Henriëtte in het begin dan ook onmogelijk. 'Ik heb een half jaar op de automatische piloot geleefd. Maar op een gegeven moment denk je 'mijn dochter is er ook nog'.'
Langzaamaan leerde Henriëtte haar verdriet kennen. Ze probeerde het zelf te verwerken. 'Dat lukte niet, het is te groot.' Ze kwam bij een Arnhemse psychiater terecht die haar goed kon helpen. 

'Leven voor en na'

Henriëtte voelde zich niet meer thuis op haar werk en besloot een opleiding te gaan volgen zodat ze mensen die hetzelfde meemaakten kon begeleiden.
'Ik heb een leven voor en na Juriën. Hij mocht niet voor niets zijn overleden. Dat is ook niet zo, want dankzij hem heb ik mijn levensdoel gevonden: het begeleiden van mensen. 'Juriën zei al sinds zijn vierde dat iedereen een levensdoel heeft. Wat is dat dan?, vroeg ik hem vaak. Daar kom je vanzelf achter, zei hij dan.'

Boek als handvat

In 1994 begon Henriëtte met schrijven, omdat ze met haar verdriet geen kant op kon. Het eindigde in de kast. Drie jaar terug kreeg ze van cliënten echter steeds vaker de vraag hoe ze 'verder' moesten. Ze besloot toen het boek te schrijven.
'Iedereen gaat anders met verlies om en elk verlies is anders, daarom dient het boek als handvat', zegt Henriëtte. 'Wij hebben een leven opgebouwd na hem, waarin hij altijd in het middelpunt zal staan, maar niet meer op de voorgrond', besluit ze. 
Reageren op dit bericht? Mail naar omroep@gld.nl