Nieuws

Zin in Zondag | De dominee komt voorbij | Bram Grandia

ARNHEM - Anne Faber

Luister hier het fragment

Ik kom graag in de Amsterdamse Muiderkerk tegenover het Tropenmuseum. Als ik daar voor ga, zie ik door de glazen deuren de trams rijden en de mensen lopen. Ik krijg zicht op een stukje Amsterdamse wereld. Het Amsterdam dat afgelopen week afscheid nam van burgemeester van der Laan. In die Muiderkerk is het de gewoonte dat iedere zondag iemand uit de gemeente zegt wat haar of hem diep heeft geraakt, wat woede, verdriet of verontwaardiging oproept. Zij of hij besluit met : Laten we bidden en dan klinkt een kyrië eleison (Heer ontferm U). Kyriëroeper heet zo’n persoon.
Ik dacht na over afgelopen week, over Anne Faber, haar ouders, haar vriend, haar familie, over de angst die waar werd, een vermoorde jonge vrouw van 25 jaar. Het verdriet bij de families, de vriend , het verdriet in de samenleving is hartverscheurend. Ik stond even stil bij Michaël P. en zijn familie. Ik hoop dat hij ooit een gewenst en geliefd kind was. Wat moet hij, wat moet zijn familie met deze moord? Ik krijg het niet rond. Ik word heen weer geslingerd door alle mogelijke gevoelens. Vanuit de diepte schreeuw ik tot God : kyrië eleison.
Ik zie hoe de woede in de samenleving snel opkomt, ik hoor dat ‘het volk dit niet wil en van dit rechtssysteem af wil’. Ik hoor mensen schreeuwen van woede, haat, verontwaardiging en frustratie. Ik snap het, maar… Mogen we eerst rouwen als volk, eerst tot ons door laten dringen hoe onze rechtsstaat werkt, hoe onze rechtsstaat mensen beschermt tegen de volkswoede. Als ‘het volk’ zijn gang kon gaan, was er nu van Michael P weinig meer over. Juist daarom is er de rechtsstaat. Wat te doen als er gaten zijn in dat rechtssysteem? Ik bid om ontferming voor alle behandelaars in klinieken, artsen, psychiaters, verpleegkundigen, voor mensen in de reclassering, voor mensen van slachtofferhulp, , voor rechters, advocaten, voor politici, voor allen die met grote inzet zoeken naar een zo veilig mogelijke samenleving en ik roep: Heer ontferm U over hen.
Ik bid voor ons zelf, de zgn. gewone en normale mensen, dat we het buitengewone en het abnormale niet alleen in de ander zien, maar ook in ons zelf. Dat we op zoek gaan naar het geweld in ons zelf dat naar buiten komt in haat en agressie, dat we al die mechanismen die ons niet vreemd zijn in het gezicht kijken en ook voor onszelf bidden om ontferming. Voor ons allen die én rechtvaardig én misdadig kunnen zijn bid ik : Heer ontferm U
Te midden van alles wat ons bezig houdt, zie ik de reportage uit het vluchtelingenkamp in Bangla Desh, honderdduizenden Rohingya moslims gevlucht uit Myanmar. Ik hoor jonge meisjes vertellen over de moord op hun ouders, over hoe ze verkracht zijn door groepen militairen. Ik bid dat we niet wegkijken, omdat het zo ver weg is. Ik hoor identieke verhalen uit vluchtelingenkamepen in o.a. Lybië. Duizenden vrouwen , mannen en kinderen, beroofd van alles wat ze hadden, niet in staat om de oversteek naar Europa te maken. Niet in staat om terug te gaan naar huis. Van alles beroofd en tot slaaf gemaakt, verkracht. Dat wij niet wegkijken. Voor hen en voor ons bid Ik : Heer ontferm U.
Ik hoop dat door ons bidden en handelen de wereld iets zachter, met de woorden van burgemeester van der Laan iets liever wordt. Zonder die hoop wordt het me zwart voor de ogen. Kyrië eleison. Of als U het woord ‘God’ niet uit uw mond krijgt : Mensheid, ontferm je.
Ds. Bram Grandia
Reageren op dit bericht? Mail naar omroep@gld.nl