Nieuws

Zin in Zondag | De dominee komt voorbij | Jan Leijenhorst

ARNHEM - Betjen betuun?

Luister naar het fragment

‘Dat geleuf i'j toch neet, dat is mi’j toch wat, mo-j ens luustern.’
Hee hef de kranten veur zich op de kökkentaofele liggen, lös-eslagen op
de binnenlandpagina.
‘Mo-j toch ens luustern, zucht hee weer. No hebt ze den directeur van de
wooncorperatie, i’j wet wal, den d’r zo’n puinhoop van emaakt hef, noo
hebt ze den glasdjakker ok nog ens een golden handdruk van een paar
ton met egovvene. Ik zol d’r ens zo’n puinhoop van maken, dan kreeg ik
alleeneg maor een trap nao.
I’j snapt dat toch neet. Die hoge heren holdt joo mekare altied de hand
bovven ’t heuft.
Net as dee leu van het pensioenfonds. Heb ik jaoren lang premie betaald,
gaot zee d’r met an’t speculeren, verdeent geld as water, mot ik een paar
jaor langen warken en krieg ik nog minder ok.
En zeek mot i’j al helamaols neet meer worden. Eigen bi’jdrage, dure
medicijnen en as i’j neet oppast mot i’j veurn operatie helemaols naor ’t
andere ende van ’t land umdat ow verzekeringsmaatschappi'j gin contract
hef met het zeekenhuus bi’j ons in de buurte.
Pensioen, zorg, uutkering, alles wördt minder.
De solidariteit, andacht veur de gewone man, het wördt betuun en neet
zo’n betjen ok. En at betuun wordt, dan wordt kniepen.
Ik wet het nog good dat mien vader dat altied zei, as hee in’t veurjaor
met de aerpelmande uut de kelder, kwam en de verschromelde aerpeln
leet zeen. ‘De aerpels wordt betuun’.
Dan wisten wi’j het wal, dan deed mooder zunnig an, kregen wi’j ne
aerpel minder op ’t bord. Dan wa’s de booksereeme antrekken.’
Met een zucht slog hee de krante dicht en nam een slok van de koffie
dee’t ziene vrouwe veur um op de kökkentaofel had ezet.
‘Wet i’j wat neet betuum is?’ Vroog zien vrouw.
‘Nae, ‘k zol neet wetten?’
‘Na, ow geklaag en ow gezuchte, daor he’j maer dan zat van en ik kriege
d’r meer dan genog van.
Man wat bun i’j toch altied an’t zeurn ovver wat d’r volgens ow neet good
geet. I’j kiekt altied naor wat i’j neet hebt en wat i’j denkt misschien te
zullen motten missen.’
Hee kek ziene vrouwe an. ‘En toch….’
‘Jao, en toch,’ zei zien vrouw, ‘en toch drink i’j ow koffie nog, en heb i’j
iedern morgen de kranten veur de neuze, en toch aet i’j d’r gin botteham
minder umme. Wi’j hebt nog zo good.’
Den man an de kökkentaofel he’k neet verzonnen, den zee ik vake zitten,
in vergaderingen, in huuskamers, in de karke, jao ok bi’j ons thuus op de
banke. Want zelf denk ik ok wal ens as den man, bun ik bang dat ik wat
tekort kom. Want ‘t geld wordt joo toch betuun? Wi’j mot zuunig an doon,
oppassen, ingriepende keuzes maken. De bezuuningsgeest is uut de
flesse, wi’j hebt d’r gin vertrouwen meer in.
As vertrouwen betuum wordt, as leefde betuun wordt, as solidariteit
betuun wordt, joa dan wordt het laeven zelf betuun.
Pinksteren is ‘t feest van een andere Geest. De Geest van ovvervlood,
ovvervlood aan vertrouwen. Vertrouwen dat wi’j neet machteloos bunt in
de dingen dee’t ons ovverkomt. Vertrouwen dat wi’j neet te klein, te arm
(wat is arm) te eenvoudig, je jong of te old, of zo bunt, um verschil te
können maken. Vertrouwen dat den weg van Jezus tookomste hef, laeven
göf.
De mögelijkheden en kansen dee’t wi’j kriegt angriepen. Dee bunt neet
betuun, maor groots.
Deur den vlood waarn duuzenden zeesteerne op het strand an espeuld.
Daor lagen ze in de zunne en ’t zol neet lange duurn of ze zollen
verdrögen, dood gaone.
Een jong deenrtje dat op strand an’t spöllen was, zag ze liggen en bgon ze
ene veur ene naor de zee terugge te dragen.
‘Wat hef dat no veur zin?’, vroog een man dan eur zo a’t wark zag. ‘Het
strand lig joo helemaol vol met zeesteerne. Wat maakt dee paar no uut
dee i’j könt redden?’
Het deerntje kek naor nde man en ton naor de zeesteerne dan ze op dat
moment in de hand had. Ton zei ze: ‘Voor ow mek het misschien gin
verschil, maar veur disse steerne wal.’
En ze gooide de zeesteerne in het water.
Jan Leijenhorst.
Reageren op dit bericht? Mail naar omroep@gld.nl