'Alzheimer is een handicap, daar word je doodziek van'

Ouderen die in verpleeghuizen niet de zorg krijgen die ze eigenlijk zouden moeten krijgen, een zorgstelsel dat een tekort aan verpleegkundigen en verzorgers in de hand werkt. Waar is nog tijd en aandacht voor deze kwetsbare groep? Als antwoord hierop, ontstaan er steeds meer kleinschalige woonvormen. Maar het wonen is er vaak duur en dus voor de 'gewone' man onbereikbaar.

Het Witte Huis in Zetten, gemeente Overbetuwe, biedt een thuis aan 26 ouderen. In het statige pand in het Betuwse dorp ervaren de bewoners verschillende fases van dementie. De bevlogen directeur van zorgvilla Het Witte Huis, Mark Wensink, is er van overtuigd dat liefdevolle en kleinschalige woonzorg voor alle ouderen mogelijk moet zijn. 'Ik denk dat er voldoende geld is voor de zorg, alleen dat het niet juist wordt besteed. Het gaat ons om de levensvreugde van de mensen en niet om het geld verdienen', aldus Wensink. 

Zelf gooide hij het roer om nadat zijn kwieke oma binnen een jaar overleed in een groot regulier verzorgingshuis. Het werd zijn drijfveer om het anders te willen doen. 'Je doet iets wat echt betekenis en invloed heeft op mensenlevens, dat is geweldig', aldus een enthousiaste Mark. Zijn dikbetaalde baan in de financiële sector zegde hij op om een zorgvilla te realiseren voor dementerende ouderen. Het werd een huis met zorg en aandacht voor 26 dementerende ouderen.

Mark Wensink ziet het als het begin van de weg naar betere zorg. 'We hebben op dit moment te maken met een interesselijst en dat doet me pijn. We zijn al een jaar bezig met een tweede locatie, want zolang zitten we al vol. Het is lastig om een locatie te vinden en als het pand dat we nu op het oog hebben niet doorgaat dan zijn we echt helemaal terug bij af', vertelt Mark als hij op weg is naar de notaris om de papieren voor het nieuwe project in te leveren.

De documentaireserie 'Het Witte Huis' volgt de strijd van de bevlogen directeur en geeft een unieke kijk op het leven van onze ouders en grootouders die bij elkaar in één huis wonen, maar stuk voor stuk in hun eigen wereld verkeren. Zo wandelt de 79-jarige Bosch, die al meer dan 50 jaar fotografeert, nog steeds met zijn fototoestel door de gangen van het pand en daar maakt hij de mooiste plaatjes. 'Maar ik heb de vergeetachtigheid van een honderdjarige. Dat is een handicap, daar word je doodziek van.'

We zien ook het verdriet bij Ans van Stenis die door haar geheugenprobleem vaak erg in de war is. De bewoners worden door de makers geportretteerd zoals ze zijn. Hoe lastig ook, als je zelf al bent vergeten wie je eigenlijk was.