Lisanne (25) koos voor euthanasie: 'We schrokken, maar waren niet boos'

Janny en Pieter Herder, de ouders van Lisanne, hebben het moeilijk deze week. Nadat SGP-leider Kees van der Staaij in de Amerikaanse krant The Wall Street Journal met een artikel over euthanasie in opspraak raakte, worden de ouders weer teruggeworpen in hun belevenissen van twee jaar geleden.

'Die man heeft volgens mij geen idee waar hij over praat. Als wij naar Lisanne kijken zagen we haar achteruitgaan, pijn lijden en dagen op bed liggen. Het ging echt niet meer', zegt moeder Janny. Pieter: 'Ze was niet kleinzerig, maar op een gegeven moment blokkeerde haar pijn haar sociale leven. Ze wilde graag naar buiten, maar dat ging niet.' Dus ze koos voor euthanasie. 'En dat is een heel traject waar je doorheen moet, het is niet zomaar een pilletje halen bij de dokter', zegt Janny.

Lisanne had zowel fysieke als psychische problemen. De 25-jarige Arnhemse had ook last van borderline. Ze was sitdown-comédienne en maakte naam door het talentenjachtprogramma Holland's Got Talent. Daar schopte ze het tot de halve finale. Ze kreeg veel aandacht en had veel optredens. Maar in treinritjes naar haar optredens voelde elk hobbeltje aan als ondraaglijke pijn. Dus besloot ze een eind aan haar leven te maken, maar hoe vertel je dat aan je ouders?

'Wij kregen wel vermoedens toen ze thuis vragen stelde over goede uitvaartverzekeringen en toen ze zei dat ze wel gecremeerd wilde worden', vertellen haar ouders. 'Ze riep altijd: ik wil niet door de wormen worden opgegeten. Maar uiteindelijk gingen we op gesprek met haar orthopedagoog en haar psycholoog voor haar borderline. Zij vertelden ons van haar keuze. Vanaf toen was het net een film waar je in was beland, want we mochten ook niks aan de rest van de familie zeggen. Die zijn namelijk best religieus en zouden nog op haar in kunnen praten. We schrokken wel van de beslissing, maar waren niet boos.'

Lisanne verloor haar humor in die laatste periode eigenlijk nooit. Vlak voordat ze euthanasie zou plegen, ging ze nog naar de kapper. 'Ik ga niet met dode puntjes de kist in', zei ze. 'Dat was afreageren, denk ik', zo zeggen haar ouders. 'Ze hield wel van zwarte humor. Ze werd gelukkig van optredens, ze woonde bijna in het Posttheater. Haar gelukkigste moment was ook een optreden in Utrecht, waar de hele zaal vol zat en om haar moest lachen.'

Ondanks haar humor en sommige geluksmomenten wilde ze er toch echt mee stoppen. Hank en Patrick Meijer besloten een documentaire te maken over de laatste weken van haar leven. Haar moeder heeft de documentaire al gezien, maar haar vader nog niet. 'Ik heb een bepaald beeld van Lisanne en ik wil dat eigenlijk niet laten veranderen. Maar ik voel me nu verplicht om te kijken, omdat er ook zoveel mensen hebben meegewerkt aan die documentaire en iedereen er dan over praat. Al ben ik wel bang geconfronteerd te worden met bepaalde zaken.'

En die confrontatie komt er, zegt haar moeder Janny. 'Het meest confronterende is het moment dat de infuusnaald wordt ingebracht. Dan schreeuwt ze van de pijn en weet je: dit is het begin van het einde.' 

Tijdens dat einde was Lisanne bang, zegt vader Pieter. 'Ze heeft ook heel veel sorry gezegd tegen ons, ze had spijt van bepaalde uitspraken. Ze was bang om weg te gaan, maar ze zei ook: "Pap, het wordt zo mooi." En toen was ze weg.'