Nieuws

Overbelaste topbadmintonster Selena Piek betaalt hoge prijs: ik was te naïef en ongeduldig

ARNHEM - De kwartfinale van het olympisch badmintontoernooi was het hoogtepunt voor Selena Piek uit Arnhem. Nu beleeft ze een dieptepunt met een complexe voetblessure. 'Ik wilde het niet accepteren.'
De 25-jarige Piek heeft het in haar explosieve sport extra zwaar. Ze speelt zowel met Eefje Muskens (vrouwendubbel) als Jacco Arends (gemengd dubbel) op het allerhoogste niveau. Haar aandacht moet de creatieve speelster dus verdelen. Op twee fronten worden prestaties verwacht. Na de succesvolle Olympische Spelen in Rio stonden Muskens en Piek zesde op de wereldranglijst. Badminton stond weer op de kaart. Maar lang heeft het topduo niet kunnen nagenieten van het succes. Een voetblessure bij Piek gooide roet in het eten. De Arnhemse werd gedwongen tot rust. Maar daar had ze weinig zin in.

Bergafwaarts

'Ik wilde na Rio graag door. Verder bouwen en klimmen op de ranglijst. Tijdens de Spelen was ik fitter dan fit. In Denemarken speel ik competitie. Dat voel ik ook als een verplichting en daar ben ik heen gegaan. Toen had ik al wat last. We hebben ook nog een toernooi gespeeld in Korea en Japan, maar vervolgens ging het snel bergafwaarts. Een MRI-scan wees uit dat er een scheur zat in mijn voetpees. Ja, het is overbelasting. Eigenlijk al een seizoen lang, want dat is echt enorm zwaar geweest.'

Naïef

In aanloop naar Rio werd ook nog eens acht weken lang dagelijks op Papendal getraind. En dat na een loodzwaar seizoen met heel veel uren in het vliegtuig. 'Misschien was een betere periodisering verstandiger geweest. Maar onze vorige bondscoach trainde inderdaad veel. Hij wilde de concurrentie ook niet dichterbij laten komen. En na Rio wilde ik zelf te snel weer beginnen. Rust was beter geweest. Sneller die voet goed onderzoeken. Maar niemand kon ook duidelijkheid geven. Nu moet ik helaas de keiharde gevolgen dragen. Uiteindelijk ben ik te naïef geweest en wilde deze blessure domweg niet accepteren.'

Punten verzamelen

Piek reist met Muskens en Arends, die vanwege het vele trainen op Papendal ook allebei in Arnhem wonen, de hele wereld over. Tijdens de grote toernooien moeten ze punten verzamelen voor de wereldranglijst. Tussen het Aziatisch geweld, zij domineren de spectaculaire sport, gaat ze dat al jaren erg goed af. Maar na Rio moest Piek dus plotseling pas op de plaats maken. Het heeft ook in mentaal opzicht veel gedaan met de geboren Blaricumse.
Uitgebreid interview met Selena Piek:

Slecht slapen

'Alles viel ineens weg. Badminton is mijn identiteit, een groot deel van mijn leven. Als zoiets een paar weken duurt, oke. Maar nu werd ik super chagrijnig. Voor mijn omgeving, sorry pap en mam, was ik niet echt leuk. Als je maar 40 minuten per dag mag trainen...Dan is het pas 09.45 uur. En wat ga je dan doen? Ik had veel te veel energie. Sliep er ook slecht van', onthult Piek.

Racefiets en badpak

'Weet je', vervolgt ze na een rustige training op Papendal, 'je voet belast je altijd en overal. Daar ben ik wel achtergekomen. Al doe je even wat boodschappen in de Albert Heijn. Dat maakt het extra lastig. En ik ben niet iemand die de hele dag met zijn voet op de bank ligt. Dat kan ik niet. Ik heb een racefiets gekocht, een badpak om te gaan zwemmen en zo alternatief te gaan trainen.'

Moeilijk motiveren

Door de blessure van Piek loopt ook haar vaste partner Muskens met een rotgevoel rond. Ze traint dagelijks op Papendal, maar kan geen wedstrijden spelen. 'En het gaat om de toernooien', weet Muskens. 'Het is frustrerend en soms moeilijk voor mij om me te motiveren. Ik kan hier nu alleen maar trainen. Maar ik heb liever dat Selena nog even wat extra rust neemt en dat ze dan straks echt helemaal topfit terug is. Dan gaan we weer knallen.'

Acceptatie

De gevolgen zijn groot. 'Zeven toernooien heb ik nu gemist', telde Piek al. 'Dat betekent geen punten en dus dat je gaat zakken. Ook bij mijn buitenlandse club heb ik alles moeten afzeggen. Nee, ik kijk bewust niet naar de ranking. Daar word ik alleen maar strontchagrijnig van. Er is mij door mijn dierbaren een flinke spiegel voorgehouden en het gaat langzaam beter. Gisteren had ik wel weer reactie. Deze blessure duurt nu al maanden en dan moet er nog maar een extra maand bij om echt weer fit te worden. Anders blijf je kwakkelen. Maar nu zit ik wel in die acceptatie fase', lacht ze.