Heerdese over jaar na Lesbos: 'Het gehuil van vrouwen en die blik in de ogen dat blijft je bij'

'Ik heb nooit nachtmerries gehad, maar ik heb er wel wakker van gelegen', vertelt Nelleke Kromhout in haar huis in Heerde. De verpleegkundige reisde een jaar geleden af naar Lesbos om daar op de stranden medische hulp te verlenen aan vluchtelingen. Het was haar tweede reis om hulpverlening te bieden. Eerder was ze ook al op het eiland Kos geweest. 

'De stichting Bootvluchteling zette een medische missie op poten en vroeg me om er heen te gaan. Maar het was toch anders dan ik van tevoren verwacht had, intenser. Met name die blik in de ogen van de vluchtelingen dat vergeet je niet.'

De afstand tussen Turkije en Griekenland over zee is bij Lesbos een paar kilometer. In kleine overvolle rubberbootjes maken vluchtelingen de oversteek. Nelleke en andere medische hulpverleners hielpen degenen die net de oversteek hadden gemaakt.

'Veel van deze mensen kunnen niet zwemmen en maken toch deze oversteek. Dat heeft veel indruk gemaakt, de verhalen die ze vertellen. Het maakt je ernstiger. Toen ik terug kwam kreeg ik dat ook terug uit mijn omgeving. Het heeft wel even geduurd voordat ik weer kon lachen. Uiteindelijk hebben alle gebeurtenissen een plek gekregen.' 

De stichting Bootvluchteling herkent de verhalen die Nelleke vertelt. 'Het zijn de verhalen waar veel van onze vrijwilligers mee terug komen', zegt Annerieke Berg, oprichter van de stichting. De stichting biedt ondersteuning aan de mensen die terug komen in Nederland. Nog steeds zijn er hulpverleners actief op Lesbos en andere eilanden. Ook vaart er sinds kort een boot op de Middellandse Zee van de stichting om vluchtelingen op te pikken op zee.

Nelleke werd gevraagd om opnieuw af te reizen om hulp te verlenen, maar dat doet ze even niet. 'Ik ben gestart met een studie pastorale hulpverlening. Ik heb gemerkt dat ik meer ondersteuning wil geven aan mensen en dat is wel ontstaan na mijn ervaringen op Lesbos.'