Giro voor dummies: de tijdrit, liggend fietsen met een rare helm op

Waarom? Om te beginnen doe je zo'n tijdrit moederziel alleen. Er is geen ploeggenoot of andere renner waar je gebruik van kunt maken. Je mag dus nooit uit de wind gaan zitten achter een andere renner. De afstand tussen twee renners moet minstens twee meter zijn.

Bij tijdrijden wordt ook een andere fiets gebruikt dan bij een gewone etappe. In de windtunnel wordt uitgebreid getest wat de meest aaerodynamische fiets is en hoe een renner daar zo voordelig mogelijk op kan zitten. Eigenlijk ligt hij meer dan dat hij zit. Hij ligt over zijn stuur gebogen om zo weinig mogelijk luchtweerstand te hebben.

Ook de kleding moet zo aerodynamisch mogelijk zijn. Renners dragen daarmo een speciaal tijdritpak. Dat is een zeer strakke bodysuit dat uit een stuk bestaat. Ook de helm ziet er anders uit: met een punt naar achteren om de wind beter te geleiden.

Grote meerdaagse wedstrijden starten dus vaak met een proloog. Maar in Apeldoorn start de Giro niet met een proloog, maar met een tijdrit.

En dat is een wezenlijk verschil. Volgens de officiële regels van de internationale wielerunie, de UCI, mag een proloog niet langer zijn dan 8 kilometer. In Apeldoorn moeten de renners 9,8 kilometer afleggen en dus is er geen sprake meer van een proloog, maar van een tijdrit.

Dat heeft ook grote gevolgen voor een renner die in Apeldoorn niet over de eindstreep komt, bijvoorbeeld door een valpartij. Die mag de volgende dag namelijk niet meer starten. Het bijzondere van een proloog is dat een renner die de finish niet haalt, de volgende dag wél gewoon mag starten. De renner krijgt dan de tijd van de slechtste deelnemer aan de proloog.

Overigens spreken de meeste wielrenners zelf wel van een proloog.

Bij een normale etappe moeten renners twee rugnummers dragen. Bij een tijdrit hoeft dat er maar één te zijn. Bij een normale etappe moet een renner ook een nummer op een plaatje aan zijn frame hebben, het zogenoemde kaderplaatje. Bij een tijdrit hoeft dat niet.